Μοιάζει ο χρόνος με αμμουδιά,
μοιάζει ο δρόμος με αγρίμι.
Κλεψύδρα δίπλα στη φωτιά
και τ' όπλο δίπλα στα ασήμι.
Σβήνω τα ίχνη του σεισμού,
σβήνω τη δίψα και το δέος.
Πλύση του νου,νερά παντού
λύγισε πια κι ο τελευταίος.
Πόλεις ζωσμένες με κακό,
πόλεις που φτάνουν στο φεγγάρι.
Σαν ρθει εδώ,σαν ρθω κι εγώ
σαν φύγουμε σε πλοίο που σαλπάρει.
Κηλίδες φωτός σε αλαβάστρινο δέρμα
σύρομαι εντός σου σε λάγνο χορό.
Λύνω φωνή και φιλάω το πέλμα,
σε χώμα σε πέτρα σε ξηρό ποταμό.
