Κλειστό μου κάστρο κι άπυλο
την μοναξιά που αγγίζεις
φιλί πατριδοκάπηλο
ποια χείλη αιχμαλωτίζεις,
και δεν σε σταματά κανείς
δαίμονες ούτε αγγέλοι
καθώς ρουφάς της ηδονής
το αχόρταγο το μέλι
Μουντό μου βράδυ κι άδοξο
ναέ χωρίς παγκάρι
ποιο σ’ αγαπώ παράδοξο
σου ‘κλεψε το φεγγάρι,
κι έλεγες: «στ’ αφανέρωτα
όνειρα θα κυλίσω,
κι αν ξαναβρώ τον έρωτα
θα τον αιχμαλωτίσω»
Νεκρή μου πόλη σκοτεινή
δώσε τον οβολό σου
μήπως και την αυγή φανεί
καράβι στο γιαλό σου.
Άμα πανί έχει λευκό
τ’ όνειρο θα ξανάβρω,
αλλιώς θα κάνω φονικό
αν χρώμα έχει μαύρο!!
14.06.2010
