Παλιά μου ζήταγες με κλάματα συγνώμη
μα έψαχνες πάντα τον μεγάλο εμπαιγμό μου,
σε ξαναβρήκα αυτοκράτειρα στη Ρώμη
να σχεδιάζεις τον μεγάλο τον διωγμό μου.
Οι παλλακίδες μαύρο σάβανο μου ράβουν
εγώ ξεχνούσα τον καημό με κούπες ρούμι
έστειλες πραίτορες νυχτιά να με συλλάβουν
και με πετάξανε σε ανήλιαγο μπουντρούμι
Ήρθε ένας δούλος σου με ύφος Φαρισαίου
κι όπως μου λέει: μη τολμήσω να σου γνέψω,
με οδηγεί μες στο τερέν του Κολοσσαίου
μ’ ένα λιοντάρι δίχως όπλο να παλέψω.
Καθώς με πέρασαν μπροστά απ’ το θεωρείο
είδα την δίψα σου για φόνο , μες στο βλέμμα
απέναντί μου πεινασμένο το θηρίο
ο βρυχηθμός του πως μου πάγωνε το αίμα….
Λίγο τις σάρκες μου πριν σκίσει, σε αντικρίζω
να αλαλάζεις με ηδονή, εγώ πεσμένος!!!!!
Αφού σου δίνει τη χαρά αυτό το γκρίζο
φεύγω καρδιά μου, και δηλώνω ευτυχισμένος!!!!
28.06.2010
