Αν ήμουν ουρανός...
οι στάλες της βροχής θα 'ταν τα δάκρυά μου...
μα η ψυχή...
παγιδευμένη στο κορμί δεν θα πετάξει
κι ας λαχταρά τόσο να ταξιδέψει
πάνω από θάλασσες
στεριές να σεριανέψει
Ζηλεύει ακόμα τα πουλιά
τα σύννεφα που φτάνουν
και τα καράβια που έρχονται
κι άλλα λιμάνια πιάνουν
κι έρωτα δίχως λογική
ψάρι που σπαρταράει
αγκάλιασε το θάλασσα
σε γη να μην πατάει
Ύπνο βαθύ κι αδιάκοπο
ο νους μου τραγουδάει
το σώμα στάχτη να γενεί
να πάψει να πονάει
Ας ήμουν ουρανός
και οι στάλες της βροχής
τα δάκρυά μου
