Τα χίλια δρομολόγια
στους ουρανούς του χρόνου
της νιότης σου δραπέτες
μετρούν τις εποχές
τα μάτια ανοιγοκλείνουν
σε ηδονές του πόνου
τα θύματα κι οι φταίχτες
σκουριάζουν στις βροχές
τα κοφτερά σου δόντια
τις μέρες κομματιάζουν
την τράπουλα μοιράζεις
ακόμα μια φορά
οι θάλασσες του κόσμου
πάντα θα σ' αγκαλιάζουν
αμίλητος κοιτάζεις
τα μάτια σου υγρά
τα χίλια δρομολόγια
στοιχειώνουν το μυαλό σου
ασπρόμαυρα στιχάκια
μιας άλλης εποχής
νυχτώθηκες μονάχος
εσύ κι ο εαυτός σου
σε απόμακρα μπαράκια
πιωμένος κι ευτυχής
της διαδρομής διαμάντια
μικρά μα διαλεγμένα
ωκεανών κι αιώνων
δεινός κολυμβητής
σε αμπάρια και υπόγεια
χρυσαφικά κρυμμένα
αυταρχικών βαρόνων
φονιάς και πειρατής
τα χίλια δρομολόγια
θυσιάζουν Ιφιγένειες
σε κάτασπρα σεντόνια
σε ψεύτικους βωμούς
τώρα φτωχός και μόνος
τα μίση κι οι ευγένειες
σε μαρμαρένια αλώνια
δε λύνουν τους χρησμούς.
