Σε σκισμένο χαρτί
με μουτζούρες πολλές
τ΄ όνομά σου ξανά έχω γράψει.
Απαντάω απλά
στο επίμονο χθες
ότι ήσουν μιας φλόγας η λάμψη.
Δεν υπάρχει γιατί,
δεν υπάρχει μετά
μόνο δρόμος μ΄ εφιάλτες για μένα.
Κάθε πόνου στιγμή
της αγάπης πετά
λίγα φύλλα στη γη μαραμένα.
Βλέπω, βλέπω τώρα
όνειρα στην κατηφόρα
με περνάνε σαν σκιά,
σαν ανάμνηση παλιά.
