έκλεισα τα φύλλα του παράθυρου
τάισα τη νύχτα σπόρια του ροδιού
για να ξεχαστεί …. και τούτο το όνειρο
να μπορώ για πάντα να θωρώ:
είμαι λέει σε βάρκα κι είσαι πλάι μου
κι όπως πλέουμε στο κέντρο τ’ ουρανού
σου μιλώ λόγια αγάπης άηχα
που η ψυχή τ’ ακούει μοναχά
κι έχεις λέει το χέρι σου το χέρι μου
νιώθω στην καρδιά μου τα ίχνη του σεισμού
κι από ένα φεγγάρι άτι ασέλωτο
δίναμε στο πέλαγος λωτό
ξέχασε μας πέλαο μεσοπέλαγα
λέγαμε, και μη μας βγάζεις σε στεριά
όνειρο που θρέφεσαι απ’ τη μνήμη μας
κράτησε αιώνια για μας
