Και το μονόκλ του πειρατή, θυμήθη…και το Αχ! της,
μια κόπια έπαιξε στον νου της θρυλικής της κόρης,
κάνοντας σάλτο στο νησί, την έκλεψε ο Σεβάχ της
μαθαίνοντας της, έρωτα, σε μια γωνιά της πλώρης….
Κυλούσε ο ιδρώτας του επάνω στο κορμί της
καλπάζοντας ατίθασος, του έρωτα τη στράτα,
ποτέ του δεν κατάλαβε το ΟΧΙ και τα ΜΗ της
τα νόμιζε αναστεναγμούς….κι ηδονικά τσιτάτα…
Μα όσο περνούσαν οι στιγμές, κάτω απ’ το φως των άστρων
το πάθος την παρέσυρε…..ρουφούσε το φιλί του….
ακολουθούσε ακάθεκτη ανήφορους των κάστρων
που νύχτες φτιάχνει ηδονικές, ολάκερη η φυλή του…..
Και από τότε ακολουθεί σε πέλαγα και σε όρη
τα τρομερά ρεσάλτα του….κι αυτή αρματωμένη….
του λέει: « Κλέψε λάφυρα….ποτέ μη κλέψεις κόρη….
εμένα έχεις άστρο σου….εμένα κι ερωμένη….»
Κάποτε ο κουρσάρος της βρέθει στην γκιλοτίνα,
παγιδευμένος, κει που λεν : «Των νόμων είναι οι χώροι….»
Ε! από τότε έγινε « άγρια πειρατίνα»
κι υπέκυψαν τα πέλαγα στην τρομερή την κόρη…
Τώρα λοιπόν στα γηρατειά….δίπλα στο παραγκώνι,
που ξετυλίγει μαγικά των θρύλων την κουρτίνα
την αγκαλιάζει λέγοντας….του πειρατή το εγγόνι:
«Γιαγιάκα μου είσαι η Παναγιά, ντυμένη πειρατίνα!!!!!!!!»
6.04.2011
