Άγγιξες τον πάτο στο βαρέλι,
της μεταπολίτευσης γενιά,
σωθήκαν στη φαρέτρα σου τα βέλη,
τώρα μόνη μένεις στη γωνιά.
Πνίγηκαν στο χρόνο οι ευχές σου,
ο θυμός σου έγινε σιωπή,
άλλαξες με χρήμα τις κραυγές σου,
ξέχασες τα λόγια που 'χες πει.
Θάφτηκαν στο χώμα της συνήθειας,
νιάτα των ονείρων και ιδεών,
μαχαιριές στο σώμα της αλήθειας,
ψέμα μες το βλέμμα των ζωών.
Στάσιμη στου χρόνου το σχολείο,
βούλιαξες στη σκόνη του κενού,
διάβασες του κόσμου το βιβλίο,
μα διέγραψες τα λόγια του κοινού.
Σήκωσες στους ώμους σου το πάθος,
για χτίσιμο του τόπου σου ξανά,
μα πήρες τη ζωή σου όλη λάθος,
ξεπούλημα ονείρων που πονά.
Άγγιξες τον πάτο στο βαρέλι,
της μεταπολίτευσης γενιά,
ελπίδα και αλλαγή ο κόσμος θέλει,
και όχι απαξία κι απονιά.
