Θηρίο τ’ όνειρο κι η νύχτα μου βελόνι
Ιεροφάντες κρεμασμένοι στο μαντείο
κι όπως του γύφτου το σφυρί χτυπά το αμόνι
έτσι με χτύπησε καρδούλα μου το Αντίο
Φραγμένα πέλαγα δεν διέσχισες ποτέ σου
ένα μονόκλ σου είχαν ράψει στην Ινδία
«δικός μας είναι», είχαν πει κι οι πειρατές σου
και σε είχαν ρίξει μες στο κύμα με σχεδία
Δραματουργοί, είχαν δεχτεί τις αφηγήσεις…
-ποιος να τους πει: «μισές τις είδε στ’ όνειρά του!!!»
Μα όταν πήγες την Αργώ να ναυαγήσεις,
σε νιώσαν κι είπαν: «Να καεί μες στην πυρά του…»
Δεν αυτομόλησες ποτέ απ’ το σταυρό σου
να πεις βοήθεια, στο τάγμα των Αγγέλων,
ήταν η Σταύρωση , ο μέγας θησαυρός σου….
που θα ήσουν το άγιο το σενάριο στο μέλλον
Θηρίο τ’ όνειρο, βαρύγδουπο το γεια σου
κι όσοι του έρωτα πουλήσαν τις πιρόγες
κατασκηνώσαν στην αυλή της πυρκαγιά σου
κι αφού σε χάσαν…ερωτεύτηκαν τις φλόγες!!!!!
8.06.2011
