Εσύ δε μιλάς…
μοναχά με κοιτάζεις
μα πίσω απ’ το βλέμμα σου
τη σκέψη διατάζεις,
τη γεμίζεις με σένα
Και σε βλέπω παντού…
Σε μαύρα σκοτάδια
σα βαρκούλα βουλιάζω.
Απλώνω τα χέρια
και σκιές αγκαλιάζω
Πόσο μοιάζεις με ψέμα
μα σε βλέπω παντού…
Κι ενώ όλο σου λέω
πως θα φύγω, γυρίζω
κι αν τόσο παλεύω
να μην κλάψω, δακρύζω.
Πάλι γίνεσαι εικόνα
και σε βλέπω παντού…
Εξάρτηση είσαι
που ρουφάς το εγώ μου,
τους πόθους στραγγίζεις
και τρυπάς το μυαλό μου.
Πικρή ηδονή πίσω αφήνεις
μα σε βλέπω παντού…
