Θέλησα να χαράξω έναν καταπληκτικό δρόμο,
μα μάλλον έμεινα στην μέση.
Ξεκίνησα λογίζοντας τον εαυτό μου δημιουργό και ποιητή,
και τώρα έμεινα με δυο στροφές,
μερικά αποσπάσματα
απ' την ανάποδη να μου γυρίζουν το μυαλό.
Ρίζωσα στο σήμερα
σαν τον καρπό που δεν ξεπηδά από το χώμα.
Και γίνομαι κάθε μέρα όλο και πιο πτωχός στον λόγο
μα πιο πλούσιος στο βλέμμα
στην καρδιά.
Έχω άλλωστε τα μάτια μου δοσμένα,
κλειστά,
σφραγισμένα,
ύστερα από 'κείνα τα φιλιά.
Κι ας χάσω την μύτη και τ' αυτιά μου
στον πόλεμο ή σ' ένα μονοπάτι απάνω.
Μου αρκεί να κοιτώ τα μάτια της,
και πάλι μέσα από τα δικά της,
τα δικά μου,
και πάλι τούμπα.
Θέλησα να χαράξω έναν καταπληκτικό δρόμο,
μα μάλλον έμεινα στην μέση...
22.08
... πλέον εκείνη ακολουθώ.
Υ.Γ. Καλώς σας βρηκα και πάλι!!
