Συνήθιζες να κρύβεις το εγώ σου σε μια ανίατη κίτρινη μιζέρια
ήθελες να βλέπεις τον θυμό σου που πάνω σου χρόνια ξενυχτά
τα λάθη σου κρατούσες ρημαγμένα στα ποιο χλομά σου μεσημέρια
ζητούσες ολόγυρα τ`αστέρια τα μάτια σου δεν μέναν ανοιχτά
ταξίδευες στα σύνορα του κόσμου μα ήσουν θάλασσα χωρίς ακρογιάλια
σκέπαζες στην άμμο με τα χέρια τα ναυάγια που δεν θέλεις να μιλάς
μούγκριζες της νύχτες ματωμένος στα όνειρα μίλαγες μα ξύπναγες παλιά
έπνιγες την θλίψη της ανίας στα δυο σου χέρια μα τώρα σ΄αρέσει να γελάς
βύθιζες το πλοίο της ζωή σου μια πεθαμένη ανάσα που όλο προσκυνάς
ξενύχταγες σε ανόητα λημέρια που στον χρόνο ποτέ σου δεν ξεχνάς
άκουγες το ήχο της καρδία σου μα τώρα μουδιάζεις και ξυπνάς
έπνιγες τους δαίμονες της τρέλας και τώρα ουρλιάζεις και πονάς
ταξίδευες στα σύνορα του κόσμου μα ήσουν θάλασσα χωρίς ακρογιάλια
σκέπαζες στην άμμο με τα χέρια τα ναυάγια που δεν θέλεις να μιλάς
μούγκριζες της νύχτες ματωμένος στα όνειρα μίλαγες μα ξύπναγες παλιά
έπνιγες την θλίψη της ανίας στα δυο σου χέρια μα τώρα σ΄αρέσει να γελάς.
http://www.youtube.com/watch?v=701vmc3y5Ao
