Του πλήθους οι αλύτρωτες κραυγές
υψώνουν ως τα σύννεφα τους ήχους,
εκκλήσεις που 'χουν γίνει προσταγές
καρφώνοντας παράσιτα στους τοίχους.
Ο δρόμος δεν τελειώνει πουθενά,
οι μνήμες με το σήμερα μιλάνε,
η αλήθεια χωρίς κόπο δεν περνά,
τα πλήθη την ψυχή τους τραγουδάνε.
Του πλήθους οι αλύτρωτες φωνές
σηκώνουν στον αέρα τις κρεμάλες,
εσώψυχα χαρίζουν και εμμονές,
και γίνονται βροχές και οι ψιχάλες.
Ο δρόμος δεν τελειώνει πουθενά
και θα 'χει τη δική του την πορεία,
και όσο αυτός ο κόσμος θα πονά
θα γράφεται καινούργια ιστορία.
Ο δρόμος δεν τελειώνει πουθενά,
οι μέρες δεν λογίζονται παρθένες
και όσο αυτός ο κόσμος θα πονά
θα σφάζονται λιοντάρια στις αρένες.
