Αι…Γιώργης…στα…σαράντα..
Με ξύλινο σπαθί παλεύω από παιδί
μια χάρτινη καρδιά στου κόσμου την βροχή
Αι Γιώργης στα σαράντα κοιτάζω το θεριό
τα δόντια του να δείχνει και γω να πολεμώ
Τεντώνει το σχοινί μπορεί και να κοπεί
μα όσο το τραβώ γεννιέται η ζωή
Κι αν δεις να κρατηθώ ακόμα μια μέρα
θα είναι ένα θαύμα στου χρόνου την φοβέρα
Μαθαίνει η ψυχή με ψέματα να ζει
αφού καμιά αλήθεια δεν μοιάζει αληθινή
Μονάχα με τα μάτια μπορείς να προδωθείς
όταν το δάκρυ πέφτει στην άκρη της πληγής
