Μια κόρη πέταγε ψηλά με τα φτερά της νειότης
κι η καλοσύνη στην καρδιά , βαθειά είχε ριζώσει,
χάρισε την αγάπη της….δώρισε τον καλό της,
στη πιο καλή τη φίλη της,που είχε μαραζώσει…
Νόμιζε πως η πράξη της, χαράς ήτανε πράξη
δεν ήξερε πως ο καημός, βαθειά θα την τυλίξει
την λίμνη της την ήρεμη, βαθειά είχε ταράξει
που σήκωσε πελώριο κύμα για να την πνίξει!!!!
Τον πιο πανάρχαιο, ποτέ, δεν διάβασε τον όρο,
που τον θυμιάτισαν οι νιές, μ’ ερωτικό λιβάνι:
«Η αγάπη, και ο έρωτας, δεν δίνονται σαν δώρο,
γιατί το δώρο θα γινεί, σπαθί και γιαταγάνι…»
Μια κόρη έχασε νωρίς, τα δυό φτερά της νειότης
κι όταν γυρνά στο σπίτι της, μια νύχτα σαν κατράμι
ζήτησε την αγάπη της…ζήτησε τον καλό της…..
το μαξιλάρι μούσκεψε…..το δάκρυ της ποτάμι!!!!!
