Μ’ ένα μολύβι και χαρτί, των ποιητών η κάστα
στίχους χαρίζει γύρω της να γραντζουνάνε τάστα
κι εσύ που πας για ψάρεμα σε όρμο Παραδεισένιο
στο αγκίστρι βάζεις δόλωμα κορμάκι φιλντισένιο
Η μέρα….μάνα δίκαιη….τα πάθη πάει να σβήσει
η Αυγή της αντρειεύεται….αντίκρυ της η Δύση,
κι εγώ….που μήνες με χτυπούν, της μοναξιάς οι οίστροι
ψάχνω να βρω το δόλωμα….μα χάνω και το αγκίστρι….
Σ’ ένανε κόσμο παλιατζή….που η βροχή λερώνει
που άρχοντας είναι ο φονιάς….κι ο κλέφτης καμαρώνει,
εσύ δεν χαραμίζεσαι, μα ούτε μένεις μόνη
με προσπερνάς ακάθεκτη….με άλλον στο τιμόνι!!!!!
Μ’ ένα μολύβι και χαρτί, των ποιητών η κλίκα
πλάθει έναν κόσμο όμορφο….με γέλιο, και με γλύκα,
κι εσύ που ψάρεψες παιδιά, και τα ‘χεις στην απόχη
με σπρώχνεις μες στα τάρταρα, με το σκληρό σου τ’ όχι….
