Είχε μεθύσει με Αγιορίτικο κρασί
είχε στα χέρια του τη κάμα του θανάτου
σινιάλο μου ‘κανε να δω την Χαλιμά του
που τη βιάζανε κουρσάροι στο νησί
Στη διαπασών του έρωτά της την ηχώ
έβαζε πάντα….Κυριακές, πριν απ’ τη Δύση
κάποιες γειτόννισες, τον είχαν απειλήσει
με εξορία….στην παλιά Ιεριχώ!!!!!
Κι ενώ διχάστηκε των άστρων η στρατιά
άμα τις σάρισες…..συνόδευαν τα τόξα…..
των Στρατηγών, επικρατούσε πάλι η…..λόξα:
«Όλα τα βέλη….να καούνε στη φωτιά!!!!!»
Μα αφού στης μοίρας το κανίστρι η οφειλή
λεν: θα ταξίδευε τις νύχτες στα λιμάνια
φτάσαν σε πάπυρους….τ’ αξέχαστα φιρμάνια:
«Το κάστρο θα ‘πεφτε, με ένα της φιλί….»
Είχε μεθύσει με Αγιορίτικο κρασί
μέσα στη ζάλη, δεν ακούστηκε η μιλιά της
και τη ταλάντωση….δεν είδε στη θηλιά της!!!!!
ούτε το «γεια της» , σ’ ένα βλέμμα θαλασσί!!!!!
