Τα λάφυρα που μου ‘κλεψες, πες μου που τα ‘χεις κρύψει
τον ουρανό που μου ‘ταξες, ποιος τον διεκδικεί
το …φλας….αγάπης έσβησε στου έρωτα τη λήψη
κι ένα φεγγάρι άρρωστο, άγρια με αδικεί…
Του «Σ’ αγαπώ» τους ήχους μου, με δάκρυ, μου ‘πες…νίφτους
κι απέδρασες μεσάνυχτα, με αντίζηλου κανό…
σ’ ένα τσαντήρι κάλμαρα….παρέα με δυό γύφτους
κι η νύχτα με αποτύπωσε στης ζήλειας το πανό….
(Ρ)Τα λάφυρα που μου ‘κλεψες, είπες θα τα πουλήσεις
για να σβηστεί ο έρωτας….και το άλικο της Δύσης!!!!
Περάσανε δυό τέρμινα, σε είχα πια ξεχάσει
άλλη Σειρήνα μου έλυνε, στο ιστίο τα σκοινιά
μου είπαν πως σε βρήκανε στης λησμονιάς τα δάση
να λες αγάπης άρια, μ’ ενός φευγιού πανιά!!!!
Τα λάφυρα που μου ‘κλεψες, τα χάρισες λεν’ σ’ άλλον
έκρυψες που ανήκανε…..κι αράδιασες ψευτιές
ποιος να σκεφτεί πως θα ‘φτανες σ’ αυτό το χάλι, μάλλον,
και με πυρσούς της λησμονιάς, πως θ’ άναβες φωτιές!!!!!
