Θρυμμάτιζα τα πέλαγα σε ύφαλους και νήσους
κι έστελνα διπλοκάρινο στης Κίρκης το λιμάνι
η αγάπη δεν μου έσβηνε το θάμπωμα του μίσους
κι αντίζηλους κυνήγησα στο κάθε φυσομάνι
Όταν με καταπίνανε της άβυσσου τα σκότη
κι όλα τα λόγια του έρωτα ήταν αφορισμένα
ανίχνευα στις καταχνιές του έρωτα τον….δεσπότη
κι εκεί στα ρείθρα τ’ άμφια, τα εύρισκα σκισμένα….
Σκεφτόσουνα την έκρηξη, με τις παλιοκουβέντες
και μιά εκπυρσοκρότηση, σαν πάψει η….νιρβάνα….
αν το απανέμι σου δεν βρω, όταν φυσά ο Πουνέντες
θα στήσω στον αντίζηλο μιά φονική παγάνα….
Θρυμμάτιζα το πέλαγο σε γαλανό και …μπλάβο….
εκεί στον βαθυσκάλιστο γιαλό, για το κοχύλι,
και κάθε που σε συναντώ, από τον πόθο ανάβω
να σ’ έσφιγγα στην αγκαλιά…να σου ρουφώ τα χείλη!!!!!!
