Το πράσινο φεγγάρι του γιαλού
το έκλεισες στης νύχτας το κοχύλι
με σκόρπισες σε ορίζοντες κι αλλού
αφού σε ξεδιψάνε ξένα χείλη
Του Βέγα…του Ωρίωνα το φως
το σκόρπισες σε νύχτας καρναβάλι
αφού ήσουνα ο πόθος μου ο κρυφός
και το ‘ξερες πως πήγες με μιαν άλλη…
Κι ενώ με παροτρύνεις για να δω
που ρίχνεις στην εξέδρα μου τη μπάλλα
μου λες ….θα ξαναρχόσουνα εδώ
να παίξεις με το σώμα μου τραμπάλα…
Το πράσινο φεγγάρι της νυχτιάς
γιαλός….μα κι ακρωτήρι ξένης νήσου….
τα χείλη σου……η κάψα της φωτιάς
το σώμα σου…..ηδονή του Παραδείσου!!!!!!!!!!!!
