Κεντώ στο δέρμα μου φιλιά να μη χαθούν
το άρωμά σου ταρριχεύω μη το χάσω
αιχμαλωτίζω «Σ’ αγαπώ» που με μεθούν
με κέντα αγάπης σε κερδίζω , δίχως άσσο
Ποθώ ξανά το βογγητό της ηδονής
κι ενώ έχεις κρύψει της αγάπης τα τοπία
σε περιμένω στ’ όνειρό μου να φανείς
να σε φιλώ, κι ας είναι μάτια μου ουτοπία
Γυρνώ τις νύχτες μου, στα στέκια τα παλιά
το προσκεφάλι σου αγκαλιάζω όταν κοιμάμαι
καθώς θυμάμαι μες στα πύρινα φιλιά
που ορκιζόσουνα: ανάσα σου πως θα ‘μαιι
Κεντώ στο δέρμα μου τον όρκο που ‘χεις πει:
«Άμα χωρίσουμε….θα γίνω πεφταστέρι….»
Μα ενώ χωρίσαμε, έχεις γίνει αστραπή
και με καρφώνεις με της λάμψης το νυστέρι
