Αρμενίζω σε πελάγη με τα κύματα βουνό
αλλού δίνεις τα φιλιά σου…..το μαθαίνω και πονώ
κι όταν με πετά ο Νότος, σε βραχόσπαρτες ακτές
ξανανοίγουν όπως πρώτα της χαράς καταπακτές
Όταν μες στους Λαβυρίνθους, ψάχνω αρχαίο θησαυρό
έναν μίτο Αριάδνης , βόηθησέ με για να βρω
μιά ψυχρή ανατριχίλα λίγο-λίγο με ακουμπά
όταν χάνεται η αγάπη όλα γύρω είναι θαμπά
Ίσως κράτησα στον μύθο έναν λύκο «γιαλαντζί»
ίσως τ’ άλλα παραμύθια τα ‘δωσα στον παλιατζή
μη διαβάσουνε ποτέ τους οι καινούριες οι γενιές
«Η γιαγιά είχε το λύκο ….ερωμένο για χρονιές!!!!!»
Αρμενίζω σε πελάγη…. κι ένας Αίολος βαρύς
Τραμουντάνες και Μαϊστρους, ξαμολά ολημερίς
κι όπως τ’ άλμπουρα ξεσκίζει το τρελό το αερικό,
έτσι χάνεται η αγάπη…… και τριτώνει το κακό!!!!!!
