Παραδεισένιο μου κορμί είχα τραφεί
με την ψευδαίσθηση πως πάντα θα μου ανήκες
ποιος το περίμενε στην πρώτη τη στροφή
μ’ ένα τρακάρισμα να χάνονταν οι νίκες
Στο τεντωμένο σου σκοινί πάλι περπάτησα
παραδεισένιο μου κορμί όμως ξεστράτισα
και στου κορμιού σου τη χαράδρα βαραθρώθηκα
ποιος ξέρει μάτια μου αν χάθηκα ή σώθηκα
Παραδεισένιο μου κορμί μου είχες πει
μες στη νυχτιά ένα φιλί σου θα μ’ ανάψει
δεν φανταζόμουνα πως θα ‘ταν αστραπή
το σ’ αγαπώ σου και θα χάνονταν η λάμψη
Στο τεντωμένο σου σκοινί πάλι περπάτησα
παραδεισένιο μου κορμί όμως ξεστράτισα
και στου κορμιού σου τη χαράδρα βαραθρώθηκα
ποιος ξέρει μάτια μου αν χάθηκα ή σώθηκα
Παραδεισένιο μου κορμί τι να ‘ναι αυτό
που με φυλάκισε νωρίς σε άγρια δάση
να ‘τανε άραγε της μοίρας το γραφτό
η μιά καρδιά που ν’ αγαπά έχει ξεχάσει;
Στο τεντωμένο σου σκοινί πάλι περπάτησα
παραδεισένιο μου κορμί όμως ξεστράτισα
και στου κορμιού σου τη χαράδρα βαραθρώθηκα
ποιος ξέρει μάτια μου αν χάθηκα ή σώθηκα
14. 10. 07
