εν κινδύνοις γιγνώσκεις
Με βρήκαν πάλι κάποιοι «φίλοι» και με ρώτησαν
αν σ’ αγαπώ, και αυτομάτως απαντούσα
«οι στεναγμοί της ηδονής της μ’ αιχμαλώτισαν
και των φιλιών της η δροσιά που ξεδιψούσα»
«Δεν είναι φίλοι αυτοί» μου λες,
«είναι μιάς νύχτας οι φυλές
που ο κάθε έρωτας γι αυτές είναι αγκάθι.
Σ’ αυτούς δεν πρέπει να μιλάς
μονάχα εμένα να φιλάς,
κι ας αποφύγουμε ξανά τα ίδια λάθη»
Οι λέξεις σβήσανε της πίκρας το πανόραμα
που να το ξέρουνε τι είχα εγώ στο νου μου,
πως της αγάπης μου το όνειρο και τ’ όραμα
ήταν να γίνεις το φεγγάρι τ’ ουρανού μου
«Δεν είναι φίλοι αυτοί» μου λες,
«είναι μιάς νύχτας οι φυλές
που ο κάθε έρωτας γι αυτές είναι αγκάθι.
Σ’ αυτούς δεν πρέπει να μιλάς
μονάχα εμένα να φιλάς,
κι ας αποφύγουμε ξανά τα ίδια λάθη»
Δεν ξαναβρέθηκα απέναντι σε «τέρατα»
απ’ την στιγμή που για τους δυό μας είχαν μάθει,
δεν ξαναρώτησαν και χάθηκαν στα πέρατα
γι αυτούς του έρωτα η φωτιά είναι αγκάθι
«Δεν είναι φίλοι αυτοί» μου λες,
«είναι μιάς νύχτας οι φυλές
που ο κάθε έρωτας γι αυτές είναι αγκάθι.
Σ’ αυτούς δεν πρέπει να μιλάς
μονάχα εμένα να φιλάς,
κι ας αποφύγουμε ξανά τα ίδια λάθη»
16. 09. 07
