Μες στων ματιών σου το ακρογιάλι
που ‘ναι βαθύ το γαλανό του,
θα ξαναρθώ μονάχος πάλι
με ήχους από αυλό του Νότου
Πως να χαθώ μες στα σινιάλα
και τ’ άρματα τα Τρωϊκά μου
που εσένα σου έφυγε η μπάλα
κι έγινες πάλι η Ναυσικά μου.
Γι’ αυτό σε πήρα στο κατόπι,
αυτό μου δείχνανε κι οι μοίρες
ποια Καλυψώ, ποια Πηνελόπη,
που τα ‘χει βρει με τους μνηστήρες…
Μη ξανακούσω για Ιθάκη
για «οβάλ γραφείο», για «Κρεμλίνο»
για «Τούμπα» για «Καραϊσκάκη»..
εδώ στους Φαίακες θα μείνω!!!!!!!
Μες στων ματιών σου το ακρογιάλι
τα σ’ αγαπώ σου θα τ’ αλέσω,
η νύχτα κι αν με διαβάλει
τ’ άστρα της θα τα εκτελέσω!!!!!
