Τόσοι άνθρωποι τριγύρω μόνοι,
κι εγώ ένας ακόμη,
τι παραπάνω αποζητώ;
Έναν άνθρωπο ξεχωριστό.
Κλείνω τα μάτια, λίγο ξεκλέβω,
με τη φαντασία ταξιδεύω,
και ονειρεύομαι για λίγο
πως έχω κάποιον να ξεφύγω.
Απ' τ' άχρωμα της κάθε ημέρας,
στα τόσα χρώματα του ουρανού,
τέτοια ταξίδια βγάζω εις πέρας
με το διαστημόπλοιο του νου.
Σε σκοτεινή όμορφη αμμουδιά
να χαζεύουμε ξάπλα τ' αστέρια,
και πλάι μου να 'χω σταθερά
δυο τρυφερά και ζεστά χέρια.
Κατακόκκινο φεγγάρι βγαίνει
κι απ' το πέλαγο ανεβαίνει,
κίτρινο δρόμο σχηματίζει
και τη θαλασσα φωτίζει.
Κι αργότερα ο ήλιος ανατέλλει,
κι εσύ να θέλεις να ρουφήξεις
τα τόσα χρώματα τριγύρω
κι όλες τις ομορφιές της φύσης.
Με έναν άνθρωπο ξεχωριστό,
μια κουβέντα μια κι ούτε μιλιά,
παγωμένες στο τελάρο μπύρες
και μια όμορφη ζεστή αγκαλιά.
Ύστερα πίσω επιστρέφει ο νους
και στη καρδιά μου γλυκός πόνος,
που ξύπνησα απ' τ' όνειρο
και νιώθω ακόμα πια πιο μόνος.
23/7/2020
