ΣΤΗ Β.
Τα μάτια σου οδηγός που μου χαράζει την πορεία
Το βλέμμα τους σαν κεραυνός ξεσπάει εν αιθρία
Του έρωτα το φως μες τη ματιά τους κουβαλάνε
Το άτι της ψυχής μου το σελώνουν και πετάνε
Τα λόγια σου αέρας που ανεμόμυλο γυρίζει
Κι αλέθει το μυαλό μου και τ’ αλεύρι μου χαρίζει
Φουντώνει τη φωτιά, ξερά, χλωρά όλα τα καίει
Και φέρνει καταιγίδα που τα σβήνει και τα κλαίει
Κλειδώνει η αγκαλιά σου όταν μέσα της με κλείνει
Και είναι η φυλακή της πιο γλυκιά κι απ’ τη γαλήνη
Της ευτυχίας έμπορος που έκπτωση δεν κάνει
Μ’ ολόκληρο το είναι μου αν πληρώσω θα με ‘γιάνει
Της ύπαρξης διαλύεται το μέγα το μυστήριο
Όταν περνάει μέσα απ’ το δικό σου καθαρτήριο
Παλεύει, αντιστέκεται, τρικλοποδιές μου βάζει
Μα ξάφνου εξατμίζεται σαν το νερό που βράζει
Της Αριάδνης βλέπω ιστό και μίτο της αράχνης
Μπερδεύομαι και πιάνομαι και συ τότε με ψάχνεις
Ποτάμι είσαι μα μπορείς πίσω και να γυρίζεις
Κι απ’ την αρχή ξανακυλάς, τα πάντα καθαρίζεις
