Ο καθένας όπως βλέπετε έχει την άποψή του και φυσικά τα γούστα του...
Η δική μου η άποψη λοιπόν, είναι ότι θεωρώ το Μαλμστην αφάνταστα προκλητικό, ανούσιο και επαναλαμβανόμενο και αυτό που κάνει είναι καθαρά προσποιητό (κοινώς ποζεριά). Και μιλάω φυσικά για τη συμπεριφορά του κυρίως η οποία όμως αντικατοπτρίζεται και στο παίξιμό του κατ'επέκτασιν. Εννοείται ότι δεν είναι δυνατό να πει κανείς κάτι για την τεχνική του, γιατί πολύ απλά αυτό που κάνει το κάνει πάρα πολύ καλά. Από θέμα έμπνευσης, αυτοσχεδιασμού, μάλλον υστερεί κατά πολύ σε σχέση με τους άλλους στο συγκεκριμένο DVD, και όσον αφορά τον ήχο εμένα προσωπικά δε μ'αρέσει καθόλου. Καθαρά γούστα είναι αυτά βλέπετε.
Φυσικά θα ευχόμουν να μπορούσα να παίζω τα μισά απ'αυτά που παίζει αλλά και πάλι, μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά μέχρι στιγμής.
Συνολικά σίγουρα καλύτερο από το λάηβ στο Τόκυο με τον Πετρούτσι (άλλο στυλ κιθαρίστα) και είναι και τα μοναδικά G3 που έχω παρακολουθήσει.
Κυρίως γιατί ο Vai στο συγκεκριμένο δίνει ρέστα, μας δείχνει πόσους διαφορετικούς ήχους μπορεί να βγάλει μια κιθάρα, πόσα διαφορετικά στυλ μπορεί να παίξει, πόσο χαβαλετζίδικο team έχει και πόσο καλούς μουσικούς που σε κάνει να μην ξέρεις ποιον να πρωτοκοιτάξεις. Φυσικά πρόκειται για ένα σόου που αν είσαι κιθαρίστας (και όχι μόνο) μπορεί να σου δώσει για πλάκα 10 καινούργιες ιδέες για το παίξιμό σου, τις οποίες και μπορείς να υλοποιήσεις σίγουρα.
Ο Σατριάνι είναι σε άλλη κατάσταση, πιο ουσιαστικός, πιο ήρεμος, πιο μελωδικός, πειραματιστής και αυτό είναι που σε κερδίζει εξ'αρχής. Σίγουρα όλοι οι G3 είναι διαφορετικοί και γι'αυτό έχει πάντα πολύ ενδιαφέρον το λάηβ αυτό.
Από κει και πέρα είναι θέμα γούστου τα περισσότερα...
