Μα τι ζητάς μεσ' τον καπνό του πρωινού μου του τσιγάρου?
Μα τι ζητάν τα δυο σου χείλη στο φλυτζάνι του καφέ...?
Μα τι ζητά το πεταγμά σου στο φτερούγισμα του γλάρου
μα και το χρώμα των ματιών σου μες στης θάλασσας το μπλε?
Είναι που λέω κάθε βράδυ στα όνειρά μου
αυτά που κάποτε φοβόμουν να σου πω....
κι αν κάποια μέρα θα ξανάρθει η σειρά μου
έμαθα πια και δεν θα ξαναφοβηθώ......
Μα τι ζητάει η φωνή σου στα πουλιά που κελαιδάνε?
Μα τι ζητάει τ άρωμά σου μεσ' στους κήπους του Μαγιού?
Το γέλιο σου στις γειτονιές που τα παιδιά χαμογελάνε?
Μα πίστεψέ το, σε ξεχνάω και ας βρίσκεσαι παντού!!!
Κοιτάζω γύρω μου και δεν σε συναντάω,
έμαθα να μαι μοναχός τόσο καιρό
παρέα από τη θύμισή σου δε ζητάω,
καλά περνάμε η μοναξιά μου και εγώ!!!
κάπου στο 2000.....
κάπου στο νότο....... Δ.Μ.
Υ.Γ. μακάρι να μπορούσατε να το ακούσετε κιόλας... (οι τεχνικές μου γνώσεις στα θέματα διαδικτύου είναι νηπιακές)
πρόκειται για το τραγούδι που σφράγισε το τέλος μιας 2ετούς περιόδου δημιουργίας που πήγαζε από έναν μεγάλο και, φυσικά, ανεκπλήρωτο έρωτα.....
Το λέω σουξέ γιατί όταν το παίζω στην κιθάρα το τραγουδούν οι ακροατές
(φίλοι)...
Σοφία να σαι καλά...........
