Γιάννη… είσαι «εγκάθετος»!!!
Σου απάντησα, αναφέροντας (εκτός των γνωστών 50-60αρηδων) και κάποιους (έστω λίγους) από νέους ανθρώπους που, για χρόνια, ασχολούνται με την έρευνα και τη μελέτη του λαϊκού τραγουδιού. Ηλικιακά είναι όλοι από 28 ως 40 χρονών (εεε…δεν τους πήραν ντε και τα χρόνια…). Και είναι μόνον αυτοί που εγώ γνωρίζω.
Ξέρεις, φίλε μου, πόσα νέα παιδιά ασχολούνται σοβαρά με την ελληνική παράδοση; (Δημοτικό, Ρεμπέτικο, Λαϊκό, με μουσικά όργανα, με χορούς, με χορωδίες, με…). Είναι εντυπωσιακό! Επειδή δεν «φωνάζει», σου είναι άγνωστο…
Το τραγούδι (το κάθε καλό τραγούδι) δεν έχει ανάγκη από «σωτήρες». Υπάρχει γιατί «δουλεύει» μόνο, υπογείως και σιωπηλά. Και επιβιώνει και χωρίς εμάς… Εδώ πέρασε από διώξεις και λογοκρισίες (Δικτατορία Μεταξά ’36 και Χούντα ’67), επιδρομή μεταγλωττισμένων, «σκυλοκαταστάσεις» και τόσα άλλα… και επιβίωσε.
Είπαμε, άλλο ο συλλέκτης και άλλο ο μελετητής (που δεν αποκλείει βεβαίως το ένα το άλλο, βλ. Κουνάδης).
Σου μίλησα για «συλλέκτες» της εργασίας άλλων (βλ. Μπαλαχούτης). Ο συγκεκριμένος «μυρίζει από μακριά» για τούτο… «Επιβιώνει» αναμασώντας (το ξανάπα) τη δουλειά άλλων, χωρίς καν να μπαίνει στον κόπο να πάρει μια τυπική άδεια.
Αν και εσύ θες (να γίνεις Μπαλαχούτης) να γράψεις στα γρήγορα, στα εύκολα (και ανέξοδα) ένα βιβλίο, κάνοντας copy-paste, μη διστάσεις να μου ζητήσεις βιβλιογραφία (παινεύομαι για τη βιβλιοθήκη μου, τη δισκοθήκη μου και το αρχείο μου).
Και ποιος σου είπε πως οι (κανονικοί) συλλέκτες κρατούν για την πάρτη τους το υλικό; Όλα αυτά, που έχουν φτάσει ως τα αφτιά μας, από πού νομίζεις ότι είναι; Έχεις εσύ όλη την ελληνική δισκογραφία -και μάλιστα σε δίσκους 78 στροφών; Όλοι μας, από τον Σχορέλη, τον Χατζηδουλή, τον Κουνάδη, τον Παπαϊωάννου κλπ. τα μάθαμε.
Ναι, σίγουρα θα παίρνουν κάποια χρήματα οι συλλέκτες που δίνουν τις συλλογές τους στις εταιρίες δίσκων (στις πολυεθνικές) για να γίνουν οι επανεκδόσεις. Πώς θα ζήσουν κι αυτοί; Από τα βιβλία που γράφουν κάθε 10 χρόνια; (αυτά ούτε τα έξοδά τους δεν βγάζουν…).
Έχεις αγοράσει εσύ έναν 78αρι δίσκο 50.000 δρχ;;; Έχεις «ξοδέψει» το χρόνο των διακοπών σου, σε παντέρημα χωριουδάκια για να αναζητήσεις (και να τα χρυσοπληρώσεις… ως και 7.000 δρχ. το ένα!) δισκάκια 45αρια, απ’ τα τζουκ-μποξ παλιών καφενείων; (αν ναι, μπράβο σου! Κι εγώ το έκανα, όταν είχα φράγκα… για την πάρτη μου βέβαια, για την «αρρώστια» μου).
Για την αγωνία σου: Αν «καταντήσετε» να μαζευόσαστε σε καφενεία, μόνοι σας, και να μονολογείτε για το πού πήγε το λαϊκό τραγούδι, ρίξε μου ένα μέιλ (θα ζω ακόμα… αν και τότε θα μου στείλεις, μάλλον, με οπτικές ίνες το ολόγραμμά σου!!!) και
θα φέρω μεγάλη παρέα πιτσιρικάδων να «μας τα ρίξουν». Συμπέρασμα:
Ο πολιτισμός δεν έχει ανάγκη από «φανφαρονισμούς». Θέλει μόνον την αγάπη, τον σεβασμό και τη φροντίδα μας…
ΤΕΛΟΣ
(δεν ξαναγράφω… μάλλιασαν τ’ ακροδάχτυλά μου!)
