:)Καλημέρα προς όλους που ξεσήκωσα λόγω των αναφορών μου στους στίχους της Νικολακοπούλου.
Παιδιά, δεν λέω ότι η εν λόγο στιχουργός στερείται από ταλέντο. Και για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου θα παραθέσω ένα ωραίο της στίχο που μ'αρέσει :
"Δεν είσαι συ σκοτάδι να πλαγιάσω
δεν είμαι γω φαρμάκι δυνατό
πώς να με πιεις και πώς να ξεγελάσω
τον κεραυνό που κρύβω στο μυαλό
Δεν είναι αυτό το πρώτο μας ταξίδι
ούτε και κείνο τ' άλλο το στερνό
είναι στη μέση σάπιο το σανίδι
και δεν αντέχει κάτι αληθινό
Δεν είναι δω που θέλω να γυρίσω
ούτε και κει που ψάχνεις να με βρεις
με ξένη φόρα πήγε κι ήρθε πίσω
το συστημένο της υπομονής
Κι αν είμαι γω που θέλω να ξεχάσω
κι αν είσαι συ που μόνη σου μιλάς
είναι που ο κόσμος όλος πήγε πάσο
κι η φαντασία σου 'γινε μπελάς"
Είναι από την Νυχτερινή Κυβέρνηση του Κώστα Καλδάρα (1988)
και το τραγούδισε ο Γιώργος Νταλάρας.
Νομίζω ότι κι αυτός ο στίχος μπορεί να θεωρηθεί μοντέρνος κι όχι απλός. Όμως είναι ωραίος χωρίς τρελές αταίριαστες λέξεις που κάνουν μόνο ρίμα.Άρα όταν θέλει κάποιος ταλαντούχος, μπορεί να φτιάξει και κάτι πραγματικό όμορφο
Γιατί νομίζετε ότι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Νίκος Γκάτσος, ο Πυθαγόρας και άλλοι τόσοι στιχουργοί του έντεχνου τραγουδιού δοξάστηκαν και ακόμα δοξάζονται? Διότι με τους στίχους τους αγγίξανε την ψυχή του λαού, με την ομορφιά τους στολίσανε ολόκληρη εποχή. Εγώ δεν πιστεύω ότι δεν μπορούν να υπάρξουν και τώρα τέτοιοι δημιουργοί, νέοι άνθρωποι, που με την τέχνη τους και όχι με την αλλοκοτιά τους, να τραβήξουν την προσοχή μας και να τους αγαπήσουμε, να μείνουν τα τραγούδια τους στις καρδιές μας όσα χρόνια κι αν περάσουνε!
