Αδέρφια, τό' χω ξαναγράψει. Για μένα ο "Νιόνιος", μαζί με τον Β. Παπακωνσταντίνου, ήταν για πολλά χρόνια πρότυπο. Ήταν κι εξακολουθεί να είναι, για μένα, η γνήσια εικόνα του τραγουδοποιού, του διανοούμενου καλλιτέχνη. Τα λόγια του, άλλωστε, συνοδεύουν την εικόνα μου παραδίπλα...
Γνήσιος, αληθινός, "ψαγμένος", ουσιαστικός, ευαίσθητος αλλά όχι μελοδραματικός, ασυμβίβαστος, αντιεξουσιαστικός, ταπεινός, προσήνης, ποιοτικός και,και,και...Αυτά, κι άλλα πολλά, ο "Νιόνιος". Ο "Νιόνιος" μας!
Τον κύριο Διονύσση Σαββόπουλο, όπως τον είδα στο Φεστιβαλ της Θεσσαλονίκης και ειδικά στη συνέντευξή του στην ΕΤ3, δεν τον γνωρίζω. Και, πολύ φοβάμαι, ότι δεν θέλω και να τον μάθω...Μου φάνηκε ένας "σοφός" κυριούλης, βαθύς γνώστης των μουσικών πραγμάτων, με μια παράξενη έπαρση, που ώρες-ώρες, κατά τη γνώμη μου, έφτανε στην αλλαζονεία. Στην, εν λόγω, συνέντευξη δήλωσε:"δεν γράφω πια τραγούδια...".
Αυτό, νομίζω, τα λέει όλα.
Μακάρι να' μουν εκεί για να του πω: για ψάξτε, καλέ μου κύριε, μήπως βρείτε πουθενά τον "Νιόνιο" και σας ξανάρθει η έμπνευση...