(Προφανώς μιλάμε για σκεύρωμα)
Ένα μπράτσο έχει μεγάλη ή μικρή διάρκεια ζωής αναλόγως:
α)της ποιότητας των υλικών
β)ύπαρξης κοντρών
γ)της διεύθυνσης των νερών των ξύλων
δ)των συνθηκών υγρασίας και θερμοκρασίας που ζει το όργανο
ε)των χορδών(πάχη χορδών), και του κουρδίσματος
στ)του είδους των ξύλων που χρησιμοποιήθηκαν
Υπάρχουν ξύλα που είναι ελαφριά (κατάλληλα για μπράτσα) αλλά η αντίστασή τους στην κάμψη είναι μικρή.Όσο πιο λεπτό (ευκολότερο παίξιμο) γίνεται ένα μπράτσο, γίνεται ενδεχομένως και πιο εύαλωτο στο σκεύρωμα.Η ύπαρξη κοντρών κάνει καλύτερα τα πράγματα. Αν σε μία κλασική κιθάρα(νάιλον χορδές) βάλουμε χορδές ακουστικής (μεταλλικές χορδές) και ανάλογα το πάχος του σετ ,το μπράτσο της κιθάρας γίνεται πιο εύαλωτο στο σκεύρωμα.Πέρα απ'αυτό βέβαια μια κλασική έχει σχεδιαστεί για συγκεκριμένη τάση χορδών και η διάρκεια ζωής της θα είναι μεγαλύτερη σίγουρα αν παραμείνει κλασική.
Καταλληλότερα ξύλα για μπράτσο είναι το μαόνι Ονδούρας, το κελεμπέκι, το φλαμούρι, ο κέδρος.
Η διάρκεια ζωής της ταστιέρας είναι σαφώς μικρότερη.
Έχει να κάνει με τη χρήση (πόσο παίζεται το όργανο) και το υλικό της που πρέπει να είναι π.χ. έβενος, παλλίσανδρος και όχι κάποιο ευτελές υλικό.
Τα μέταλλα της ταστιέρας (τάστα) εφόσον έχουν υποστεί φθορά από τη χρήση είναι απαραίτητο είτε να συντηρηθούν είτε να αλλαχθούν.
Αν το τάστο έχει εγκοπές ,κατά την εξαγωγή του δημιουργεί φθορά στην ταστιέρα,κατά συνέπεια δεν μπορούμε να αλλάζουμε τάστα επ'άπειρον.
