Σωτηρης Γκογκος rullezzzzzzzzzzzz...Ετσι απλα.Τα λογια για αυτον τον ανθρωπο εινα περιττα.ΜΟΡΦΗ,τελεια και παυλα.Νιωθω μεγαλη τιμη που τον γνωρισα και παιξαμε μαζι...
Θυμάμαι ότι πάντα οι θεωρητικές συζητήσεις για το Σωτήρη κατέληγαν σύντομα στην ατάκα "φιλαράκι πάνε σπίτι του και θα δεις... Πάνε και θα δεις..." Τίποτε άλλο, απερίγραπτος. Για την ιστορία, στο παραπάνω κομμάτι έβαλα το μετρονόμο στο 180, για να μη μου γλιστράνε χέρια, μπας και πλησιάσω τα 16-α, τις τριπλέτες και λοιπά... Ο Σωτήρης έλεγε "δεν έχει ο μετρονόμος σημείο γαι τη σωστή ταχύτητα, κόψε στο μισό τις νότες και βάλτο στο 120-125..." Και, πάντα ευγενέστατος, μου το έδειξε νότα προς νότα, και μετά μου έδειχνε κάτι από ένα σόλο που συνήθιζε να παίζει, αλλά και αυτά που θυμάμαι δεν παίζονται, ούτε τότε μπορούσα, και φυσικά ούτε τώρα. Αλλά τη συζήτηση για την ταχύτητα δεν την κάνω γιατί ο Σωτήρης είναι εντυπωσιακός στην τεχνική (και να θυμάσαι ότι το 1991-92 ήταν στην κορυφή της ταχύτητάς του σε αρκετές φράσεις, μετά το έριξε στα fusion που πρέπει να είδες, και έγινε κόλαση με bends και vibratos και άρχισε να παίζει σε πιο λογικές ταχύτητες). Στα 240 αντί για τα 180 το κομμάτι έχει τελείως διαφορετικό feel, γίνεται τελείως αλλοπρόσαλλο, φεύγει το βαρύ το groove και έρχεται μέσα στα αυτιά σου κάτι σαν τρυπάνι με κρουστικό, αλλά μοναδικό συναίσθημα, νιώθεις τα χαρωπά μαντζόρε και και την πεντατονική, αλλά αφαιρείται το χαζοχαρούμενο ύφος και μένει mια απίστευτη ενέργεια... 'Οπως θυμάσαι να φέυγεις από το σπίτι του, ήταν σα να σου είχαν κάνει ηλεκτροσόκ και ήσουν σε υπερένταση με το κεφάλι γεμάτι νότες και αρπέτζιο...
Τέλος πάντων, με το feel που είχε σκεφτεί ο Σωτήρης μάλλον μόνο αυτός μπορούσε να το αποδώσει, που να δείς και vibrato, όχι μόνο στην κατάληξη φράσεων, αλλά και εκεί στα όγδοα παρεστιγμένα, σε πολλά σημεία, δεν τόλμησα καν να τα βάλω στην παρτιτούρα, γιατί ποιός θα τα παίξει???
Mπράβο πάντως βρε Κώστα που τον εκτιμάς. Ο Σωτήρης έγινε κάτι σαν urban myth της Θεσσαλονίκης, αλλά μόνο όσοι τον είδαμε κλειστά να παίζει ξέρουμε πόσο απέχει ο μύθος από την πραγματικότητα, αλλά από την ανάποδη αυτή τη φορά... Τα πρωινά ελαιοχρωματιστής τω επαγγέλματι και μετά έπιανε την κιθάρα και ξεφτίλιζε kιθαρίστες όπως ο Kotzen, o Malmsteen, o Vinnie Moore, o Vai, o Gambale, και καλά αυτό, η δική του η μουσική? Που σου έπαιζε κάτι ονειρεμένα πράγματα που σκεφτόσουν "πω ρε π**στη, νότα-νότα πρέπει να το έχει σκεφτεί επί βδομάδες αυτό", και μετά σου έλεγε mε το κλασικό ντροπαλό του ύφος: "ε, τώρα το έβγαλα, να κοίτα..." Πόρωση, δε σταμάταγε να παίζει, του ζήταγα την κιθάρα και ήταν σα να τον έιχε πιάσει φαγούρα στα χέρια ώσπου να του τη δώσω πίσω, αλλά ποτέ δεν έκανε παράπονο... Και πάντα ρώταγε τους πάντες να του δείχνουν πράγματα... Τι να πρωτοπείς...
