Έλα βρε Κώστα,
Πρώτα απ' όλα πρέπει να τονίσω πως αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι έχει αρχίσει και μου λύνει κάπως το βαθύ αίνιγμα που λέγεται Κώστας Βρετός (αν και θα μου πάρει πολύ καιρό να καταλάβω κάποια άλλα βασικά).
Κατ' αρχήν πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως υπάρχει μια αύρα που κάνει το κοινό σου να ευχαριστιέται τη μουσική σου. Είναι ένα πράγμα να τραβήξεις την προσοχή ενός κιθαρίστα και ένα άλλο να είσαι αρεστός σε έναν άσχετο. Εδώ ακριβώς είναι και το αίνιγμα και πρέπει να δούμε τι ακριβώς προσδίδει αυτή την αύρα στο παίξιμό σου και τις φράσεις.
Αρχικά πρέπει να πω πως υπάρχει ένα αυθόρμητο groove, το οποίο είναι η έκφραση στην οποία έχεις φτάσει με τα χρόνια που έχεις παίξει με την καρδιά σου στο σπίτι σου, σε πρόβες και live. Είναι αυτή η αίσθηση που έχεις όταν βγαίνεις έξω βόλτα χωρίς την κιθάρα, πως έχεις ξεχάσει και τα δύο σου χέρια στο σπίτι μαζί με την κιθάρα. Αυτή η λαχτάρα του να γυρίσεις σπίτι και να παίξεις (δε λέω πως έχεις προβλήματα κοινωνικότητας, απεναντίας, είναι προφανές από τον τρόπο που γράφεις και επικοινωνείς πως δεν υπάρχουν συμπλέγματα, το αναφέρουν και παιδιά που σε ξέρουν καιρό). Το φυσικό αυτό groove που ακτινοβολείςέχει δύο όψεις. Η μία όψη είναι πως είσαι φτασμένος σε ένα επίπεδο γνώσεων και εκφραστικότητας που έχει γίνει τρόπος ζωής. Η δεύτερη όψη είναι η παγίδα του κολλήματος σε αυτό το επίπεδο. Όχι πως δε μπορείς να γράψεις καταπληκτική μουσική με αυτά που κάνεις και φαντάζεσαι. Αλλά μου είναι πασιφανές πως έχεις φαντασία που υπερβαίνει τα χέρια σου. Και η γνώμη μου είναι πως χρειάζεσαι μία βόλτα πίσω στο επιτηδευμένο, με απλά ελληνικά, να καθήσεις κάτω και να σκεφτείς φράσεις, licks, με trademark Κώστας Βρετός (Βρετός δεν είναι; - όπως και να'χει στο εξωτερικό θα σε λένε Βρέτος...).
Ξέρω πως θα διαφωνήσουν αρκετοί με αυτά που σου γράφω παραπάνω, καλό είναι να το αμφισβητήσεις κι εσύ. Αλλά ένα πράγμα θα αναφέρω. Michael Lee Firkins. Δε γνώρισα ούτε ένα σοβαρό κιθαρίστα στην Αμερική που να μην έβγαζε το καπέλο του μπροστά στον Firkins. Και ο λόγος είναι πως ο Firkins παίρνει την κιθάρα στα χέρια του και μαγεύει. Μαγεύει τον απλό κόσμο σε ένα πολύ σημαντικό επίπεδο και το βαθύ γνώστη της κιθάρας τον αφήνει με ένα σωρό απορίες. Από τεχνικής φύσης απορίες ως τις βαθύτερες, πως σκέφτεται έτσι. Τολμώ να πω πως σας βρίσκω κοινά με το Firkins στην αύρα. Αλλά πρέπει να δεις πως ο Firkins έχει το δικό του τρόπο σκέψης, τις δικές του φράσεις. Εκείνος θα παίξει τις κλίμακες με πολύ sliding πάνω στην ταστιέρα, είναι ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνει το feeling στο παίξιμο. Και αυτό δεν αντιγράφεται. Αλλά ο Firkins κάθησε και βρήκε το δικό του κόσμο στην ταστιέρα. Αυτό σου λείπει εσένα. Η αύρα σου είναι ακόμη διακριτική διότι δεν έχει βρει το όχημα να βγει και να φωνάξει. Το όχημα είναι η φιλοσοφία που θέλεις να βγάλεις στα licks και δε βγαίνει, διότι, όπως όλοι μας έχεις ακόμη το μυαλό σου σε στεγνούς εκτελεστές (μην αναφέρω ονόματα, γιατί θα γίνει πόλεμος στο thread - δε θα έγραφα τέτοια πράγματα που ακούγονται σαν κριτική αν δεν ήσουν κάτι το πολύ διαφορετικό σα μουσικός, όταν μπορεί να τραβήξει κανείς μπροστά πρέπει να τραβάει μπροστά.).
