Λες,
πως δεν υπάρχουνε αγάπες δυνατές,
όλα πεθαίνουν κάποτε γιατί να κλαις.
Μα δες,
στο δάκρυ μου νιώσε αγάπη που δεν θες,
φάρμακο είναι για αμέτρητες πληγές,
τι κι αν δακρύζεις αύριο κράτα το χθες.
Να κλαις,
για μια αγάπη πάντοτε να κλαις,
θα σου θυμίζει ότι έζησες στο χθες.
Μα…
Να λες,
κράτα με σήμερα για το αύριο μη μου λες,
δώσ’ μου αγάπη να απαλύνω τις πληγές,
και να θυμάμαι ότι έζησα στο χθες.
Λες,
ότι φοβάσαι τις θλιμμένες Κυριακές,
τα Σαββατόβραδα που γέμισες πληγές.
Μα δες,
πως έζησες τις πιο όμορφες στιγμές,
με αγάπες που άφησαν σημάδια και πληγές,
και ένα δάκρυ να θυμίζει πως τις θες.
