όταν μουγκρίζει ο κεραυνός
κι όταν η θάλασσα βρυχάται
ξάστερος η ψυχή ουρανός
όταν εσένανε θυμάται
κι όταν οι θάλασσες ξυπνούν
αυτές που ζουν στα δυο σου μάτια
καράβια τα κουπιά τους σπουν
σπάω κι εγώ σε δυο κομμάτια
μα όταν τα χείλη σου σιωπούν
πνιγμένα στην πορφύρα χείλη
μονάχα οι ίσκιοι μου μιλούν
που η μοναξιά τους έχει στείλει
κοίτα το πρόσωπο καλά
λιγόστεψε η άνοιξη μου
άκου, το στόμα δε μιλά….
βυθίζομαι μες τη σιωπή μου
