pappous
Εμποδισε πουθενα το γεγονος πως υπαρχει η πιστη οτι ο Θεος εδωσε τη Λογικη; Wink Εμποδισε την επιστημη; Εμποδισε την αμφισβητηση; Εμποδισε την αναπτυξη;
kind of.
Ειναι αστειο να αμφισβητεις κατι τετοιο.
Νομίζω πως για πολλούς το θέμα Θεός είναι κάτι πολύ προσωπικό. Για μένα είναι κάτι πολύ απλό όσο και φοβερά ιδιαίτερο.
Πέρα από ιερείς, ναούς και επετείους. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Αυτό που λέμε Θεό εγώ το νιώθω σε ανύποπτες στιγμές.
-Μπορεί να είναι ένα πρωί που χορτασμένη από ξεκούραστο ύπνο θα κοιτάξω να ανατέλλει ο ήλιος.
-Μπορεί να είναι ένα καυτό καλοκαιρινό βράδυ που θα ξυπνήσω μούσκεμα στον ιδρώτα και θα πιω ένα ποτήρι παγωμένο νερό.
-Μπορεί να είναι την ώρα που θα ζορίζομαι από πόνο και θα παρακαλέσω με όση ελπίδα έχω να μου περάσει.
-Όταν μου χαμογελάνε οι αγαπημένοι μου.
-Όταν βγαίνω άνοιξη απόγευμα και με ζαλίζουν οι βασιλικοί της κυρίας Βούλας.
Η σπάνια καθημερινή χαρά και δύσκολη δικαίωση είναι για μένα ο Θεός. Και μάλλον περισσότερο θέλω να υπάρχει παρά είμαι βέβαιη πως υπάρχει. Δεν ξέρω τι σχήμα έχει, τι χρώμα, από τι είναι φτιαγμένος, από ποιόν, πότε, γιατί κλπ. Και δεν το ψάχνω πλέον. Δεν με αφορά…δεν θα μάθω ποτέ. Και αν είναι να αποφασίσω για το αν υπάρχει η όχι, σαφώς και προτιμώ το πρώτο. Άλλωστε χειροπιαστό επιχείρημα δεν υπάρχει για τίποτε από τα δύο.
Επιλέγω να τον νιώθω λοιπόν σε όσα με κάνουν να χαμογελάω και σε όλα όσα με ανακουφίζουν.
Μονο που δεν ειναι κατι προσωπικο, επειδη αν συζηταμε σε τετοια βαση τοτε δεν υπαρχει κανενα νοημα.Εγω πχ μπορει να σου πω οτι καθε στιγμη νιωθω το
ιπταμενο μακαρονοτερας να με χαιδευει με τις μακαρονοειδεις αποφυσεις του, και ετσι να κανουμε ακριβως την ιδια συζητηση.
Ο Χ τρελος μπορει να σου πει οτι νιωθει το ιδιο για τον Ροζ μονοκερο, την 8ποδη μαρμοτα και για το φτερωτο ιπποποταμο.Ακριβως το ιδιο,ειναι υποκειμενικο και μη ελεγξιμο,οποτε...
Και μάλλον περισσότερο θέλω να υπάρχει παρά είμαι βέβαιη πως υπάρχει.
Ακριβως αυτο.Επειδη εχεις μεγαλωσει με την ιδεα αυτη και εχεις συνηθισει την "παρουσια" του ως de facto, το ξερεις πως υπαρχει.Δεν χρειαζεσαι κανενα πειστηριο,ενδειξεις η αποδειξεις.Και αυτο κατ εμε ειναι πολυ πολυ κακο.
Δεν με αφορά…δεν θα μάθω ποτέ. Και αν είναι να αποφασίσω για το αν υπάρχει η όχι, σαφώς και προτιμώ το πρώτο.
Και ομως,σε αφορα, οπως σε αφορα το αφορολογητο της εκκλησιας, η πολιτικη επιρροη της, το ελεινο συστημα ηθικης που προωθει, τα εμποδια που βαζει η θεσμοθετημενη θρησκεια στην επιστημη, και οι επιπτωσεις της θειστικης αντιληψης σε ληψεις αποφασεων που σε επηρεαζουν.
Σε αφορα επειδη εισαι μελος της κοινωνιας του ανθρωπινου ειδους.Απο ενα "δεν με αφορα" αρχιζει ο κατηφορος στον ωχαδερφισμο.
Άλλωστε χειροπιαστό επιχείρημα δεν υπάρχει για τίποτε από τα δύο.
Υπαρχει.Υπαρχει το χειροπιαστο επιχειρημα της
πρακτικης κοινης λογικης, που υπαγορευει την αναγκη προσκομισης αποδειξεων πρωτου θεωρηθει κατι υπαρκτο,ισχυον, κλπ.
Οταν κατι δεν εχει αποδειξεις για υπαρξη/μη υπαρξη, τοτε η λογικη αυτη μας υπαγορευει την απορριψη του μεχρι αποδειξεις να ερθουν στο φως για την υπαρξη του.
πχ αν σου πω οτι διπλα στον Πλουτωνα υπαρχουν ομοφυλοφιλες καμπιες, θα με πιστεψεις?Οχι φυσικα.γιατι ομως, αφου δεν εχεις αποδειξεις/επιχειρηματα ουτε για την υπαρξη ουτε για την ανυπαρξια...
Επειδη σε θεματα εκτος του Θεου, δηλαδη που δεν εχουν αυτη την συνοδεια του 'μην αγγιζετε, το θεμα ειναι
ΙΕΡΟ' εφαρμοζεις ελευθερα αυτο τον λογικο αποκλεισμο (και καλα κανεις).
Απεναντιας,οταν θιγεται το θεμα του επουρανιου μπαμπα απαιτεις τρομακτικα περισσοτερα επιχειρηματα για να
αναθεωρησεις αυτο που υιοθετησες εξαρχης χωρις κανενα στοιχειο,επιχειρημα,ενδειξη ως παιδι.
Επιλέγω να τον νιώθω λοιπόν σε όσα με κάνουν να χαμογελάω και σε όλα όσα με ανακουφίζουν.
Το οποιο μου αρεσει να αποκαλω θειστικη μεθη.Ενας πιστος, που νιωθει καλα με την πιστη του,που ο Θεος τον κανει να νιωθει κουραγιο, ελπιδα και πως καποιος ψηλα τον προσεχει ειναι αναλογο ενος μεθυσμενου, που νιωθει αγγαλιαση, χαρα και ευφορια απο το μεθυσι.
Και τα δυο ψευτικα και προσωρινα.
