Νιώθω περίφανη που επιτέλους διαβάζω πάλι κάτι δικό σου...Κάτι τόσο βαθύ, τόσο αυθεντικό, τόσο ανθρώπινο δοσμένο απ' το χέρι κάποιας Μούσας που θαρρώ πως τη ζηλεύω φορές φορές...
Κι αν τούτες εδώ οι εικόνες (οπτικές, ακουστικές κ γευστικές) που περιγράφεις είναι η δικιά σου Νέμεσις για μένα και για πολλούς αναγνώστες σου πιστεύω είναι μια θαυμάσια κάθαρσις....όσο κι αν αναταράζει τις αισθήσεις η φράση "Τον εαυτό μου βλέπω σαν τρανό εχθρό"... όσο ρίγος κι αν φέρνει η φράση "Ένα ακόμα βλέμμα στην άχαρη τροπαιοθήκη μου"...
Ευχαριστώ σκοτεινέ μου ποιητή...
Ευχαριστώ που ξανάστειλες...