Έτυχε και είδα την live παρουσίαση του δίσκου ενώ ήμουν χάλια ψυχολογικά και με ανέβασε απίστευτα,μου άλλαξε τη διάθεση,μου έδωσε δύναμη και κουράγιο..Πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω..Τα κομμάτια ένα κι ένα..εκπληκτικά,αληθινά,"ψαγμένα"..Οι στίχοι ρεαλιστικοί αλλά και σαρκαστικοί..Προσωπικά το "Σιγά μην κλάψω" έγινε ο προσωπικός μου ύμνος,αφού έτυχε να είμαι σε μια περίοδο όπου όλοι με παρότρυναν να σταματήσω τα χόμπι μου(κιθάρα,βιβλία,μουσική,σινεμά) και να είμαι σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο..Αυτός ο δίσκος είναι ακόμα μια απόδειξη πως ο Γιαννάκης δεν βολεύτηκε όπως κάνουν άλλοι συνάδελφοί του,βγάζοντας δίσκους στο ίδιο στυλάκι με τις Τρύπες.Ακόμη και στα 45 του ψάχνεται,αναρωτιέται,πειραματίζεται..Μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα 3 διαμάντια:"Ο χαμένος τα παίρνει όλα","Οι ανάσες των λύκων","Από'δώ και πάνω"..Η δική σας άποψη?
