Τραγουδισμένα ποιήματα

[old_lion]

"...Τον ρώτησε πρώτα-πρώτα αν θέλει να τραγουδηθεί το ποίημά του ;
     Μπορεί και να μη θέλει, δικό του δημιούργημα είναι,
     ό,τι θέλει το κάνει, του βάζει φωτιά και το καίει!..."

Ας το κάψει , ας το φάει , ας το βάλει όπου θέλει ...
Από τη στιγμή που έβγαλε έξω την όποια τέχνη του
τότε πλέον δεν τού ανήκει .

Ο ορισμός τής όποιας τέχνης είναι το ότι αυτή δεν ανήκει
στο δημιουργό της αλλά στο κοινό για το οποίο τη δημιούργησε .
Για κάποιο κοινό την έφτιαξε ,
για να εκφραστεί επειδή το είχε ανάγκη ,
ή για να εισπράξει τα ναρκισσιστικά του "μπράβο"
που στην εποχή μας είναι ο πιο κύριος σκοπός .

Αδιαφορούμε , δε μάς ενδιαφέρει ο σκοπός του .
Μάς ενδιαφέρει μονάχα το εάν η όποια τέχνη του
έχει κάτι να προσφέρει , να δώσει , να μεταφέρει , στο κοινό .

Από εκεί και πέρα , Μαργαρίτα αγαπητή μου ,
η εμπορευματοποίηση τής όποιας τέχνης δεν είναι τέχνη .
Είναι καθαρό εμπόριο ή δοσοληψία για το οποιοδήποτε κέρδος .

Δε μπορώ να φανταστώ τον ποιητή τού 'Ερωτόκριτου"
να στενοχωριέται επειδή ο κάθε μουσουργός
μελοποίησε τα γραφτά του με τον όποιο τρόπο τού φάνηκε
πιο καλός και πιο κοντά στη ψυχοσύνθεσή του .

Ο Θοδωράκης σίγουρα είναι κι αυτός έμπορος ,
και μάλιστα τής κακής διαλογής μιάς και πρόδωσε τελικά
όλες τις αριστερές ιδεολογίες που ο ίδιος προπαγάνδιζε ,
και τελικά απέγινε άλλος ένας νάρκισσος - εαυτούλης .

Μιλάς για εμπόριο , Μαργαρίτα αγαπητή μου , ή για τέχνη ?
Εγώ μίλησα για τέχνη κι όχι για εμπόριο .
Έχω και μια φυσική απέχθεια στο κάθε είδους εμπόριο
και στην κάθε είδους συναλλαγή .

Μετά από αρκετές δεκαετίες ζωής κατασιχάθηκα και το εμπόριο
και τις κάθε είδους συναλλαγές .
Εξακολουθώ όμως να αγαπώ την κάθε είδους τέχνη
που έχει κάτι να προσφέρει στην ανθρωπότητα .
Ας είναι και μόνο το συναίσθημά της .
Φτάνει να μην είναι κι αυτό άλλο ένα είδος συναλλαγής
προς απόκτηση οποιουδήποτε είδους κέρδους .

Φιλία Μαργαρίτα ,
και εύχομαι να έχεις καλή σταδιοδρομία
στην επαγγελματική καλλιτεχνική σταδιοδρομία σου .

[kain]

Δε σου κρύβω, φίλε λιοντάρι, πως η τελευταία σου παρέμβαση μοιάζει ανακόλουθη με εκείνη της απάντησης #147.
Θα συμφωνήσουμε, μέσες άκρες, πως το έργο αυτονομείται του δημιουργού, άπαξ και κοινοποιηθεί, και γίνεται τροφή (ενίοτε και βορά) για τον παραλήπτη. Κάπου εδώ περιλαμβάνεται και ο χ συνθέτης που, ως αναγνώστης, έχει μπροστά του ένα κείμενο.

Το ζήτημα είναι όταν αποφασίσει να περάσει από το βήμα του δέκτη σε εκείνο του πομπού, επαναπροσδιορίζοντας εκ νέου τη (πρό)θέση του απέναντι στο κείμενο. Σε αυτή τη διαδικασία παραγωγής του τραγουδιού, λειτουργεί ως συνδημιουργός, έρχεται -καλοπροαίρετα θα λέγαμε- να ταιριάξει την τέχνη του με εκείνη του λόγου, ώστε να προκύψει μια τρίτη κατάσταση. Η κοινή λογική (μου) λέει πως, για να επιτευχθεί αυτή η τελευταία, οφείλει να σεβαστεί την πρώτη ύλη που έχει στα χέρια του, με όλα τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές της. Όπως, αντίστροφα, το ίδιο θα όφειλε κι ένας στιχουργός/ποιητής στον οποίο παραδίδεται μια μελωδία να τη "μεταφράσει" σε λόγια.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ναι, μιλάμε για συνεργασία, συντροφικότητα και οτιδήποτε άλλο αθροίζει πιθανότητες ώστε αυτή η τρίτη κατάσταση να ολοκληρωθεί με το πρόσημο συν εκ του αποτελέσματος, απ' όπου θα περίμενε κανείς και την αμοιβαία ευγνωμοσύνη τους ενός για τον άλλον. Έχω την εντύπωση πως αυτή η ανάγκη ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με μια πρώτη ύλη, όπως η λογοτεχνική ποίηση, η οποία έχει -θεωρητικά- ήδη βρει παραλήπτες. (Δεν πιάνω τους στιχουργούς/στιχοποιητές, όπου πολλές φορές, από την πρώτη στιγμή που γράφεται το κείμενο ως την έκδοσή του, το μόνο που δεν αλλάζει είναι ο ...γραφικός χαρακτήρας του δημιουργού.)

Και, έστω για τυπικούς λόγους, θα περίμενε κανείς να υπάρχει εξίσου συνεννόηση και επικοινωνία μεταξύ των δημιουργών. Εξ ου και δεν αδικώ το Χριστιανόπουλο όταν λέει πως δεν μπορεί να μιλήσει για συνεργασία με το Χατζιδάκι, εφόσον ο τελευταίος αποφασίζει τη μελοποίηση χωρίς να τον ενημερώσει, αλλάζει τους τίτλους των ποιημάτων (σε ένα γενικότερο σχέδιο που είχε στο νου του, αλλά που έμεινε ημιτελές λόγω του θανάτου του), δημιουργεί κολάζ από μικρότερα ποιήματα "παστώνοντάς τα" (όπως αναφέρει ο ποιητής) και επιλέγει ένα τίτλο για το δίσκο που δημιουργεί χίλιες μύριες παρεξηγήσεις μετά το θάνατο του συνθέτη (με την πλάστιγγα να γέρνει υπέρ του και κατά της ποίησης -και του ίδιου- του Χριστιανόπουλου). Θεμιτή κι η αντίδρασή του, καθώς καταλήγει με τη φράση "ας μας αφήσουν οι συνθέτες ήσυχους."

[Μαργαρίτα Π.]

Από τη στιγμή που έβγαλε έξω την όποια τέχνη του
τότε πλέον δεν τού ανήκει .

Ο ορισμός τής όποιας τέχνης είναι το ότι αυτή δεν ανήκει
στο δημιουργό της αλλά στο κοινό για το οποίο τη δημιούργησε .


Φιλία Μαργαρίτα ,
και εύχομαι να έχεις καλή σταδιοδρομία
στην επαγγελματική καλλιτεχνική σταδιοδρομία σου .

Κωστή, ο ποιητής βγάζει το ποίημα προς τα έξω για να διαβαστεί, ο συγγραφέας το βιβλίο για τον ίδιο λόγο, ο μουσικός τη μουσική για να ακουστεί, κ.ο.κ. Ως εκεί εντάξει. Αλλά δεν μπορεί αυθαίρετα ο συνθέτης να μελοποιεί ένα ποίημα, ούτε ο σεναριογράφος να διασκευάζει ένα μυθιστόρημα για να το κάνει σίριαλ, ούτε ο σκηνοθέτης να παίρνει τη μουσική κάποιου για να τη χρησιμοποιήσει σε ταινία του. Πρέπει να ερωτηθεί ο δημιουργός αν θέλει. Για παράδειγμα, ο Θεοδωράκης επέλεξε τον Σεφέρη, ο Σεφέρης τον επέλεξε; Αν όχι, δεν μιλάμε για συνεργασία, αλλά για αυθαιρεσία. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει τους συνεργάτες του, κι όπως σου είπα σε προηγούμενο ποστ, συνεργασία σημαίνει συνεννόηση, αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση. Για να είναι και το αποτέλεσμα καλό.

Εκείνη την περίεργη ευχή στο τέλος μου την εξηγείς αν θέλεις με ένα προσωπικό μήνυμα.

[juliad]

Kain ,συμφωνώ μαζί σου.
  Στην οποιαδήποτε πορεία οποιουδήποτε έργου,ο δημιουργός της πρώτης ύλης συνήθως είναι το σημείο αναφοράς.
Νομίζω πως ότι κι αν θες να κάνεις με το έργο του,πρέπει πρώτα απο όλα να καταλάβεις-ή να προσπαθήσεις να καταλάβεις-την πρώτη ,
την αρχική σκέψη και πρόθεση.
 Φυσικά για την συννενόηση και την συνεργασία μεταξύ των δημιουργών,όπως λες,δεν υπάρχει ούτε ένας αντίλογος.

   Μου έχει συμβεί πολλές φορές όμως -ίσως και λόγω ..διαστροφής του επαγγέλματος-
η αρχική σκέψη του δημιουργού να λειτουργεί σαν εφαλτήριο για κάτι άλλο,διαφορετικό ,ίσως και τελείως καινούριο.Σαν μια αφορμή.
 Σαν συν-δημιουργός ,πολλές φορές νιώθω την ανάγκη με αφορμή το έργο,να μιλήσω
για κάτι άλλο που ίσως να μην είναι αυτό που ο συγγραφέας θα ήθελε να
τονίσει.
   Σαν ακροατής ,όταν το αποτέλεσμα με ικανοποιεί και δεν με προσβάλλει ,
ενώ το καταλαβαίνω πως ..έχει ξεφύγει λίγο απο το θέμα ,δεν ,με ενοχλεί καθόλου.
Μπορεί και κάπου κάπου να απαιτώ να κόβονται οι ομφάλιοι..
  Σαν αναγνώστης πάλι ,εκεί είναι το μεγάλο πάρτυ!
Γίνομαι εκμεταλευτής..Αφού καταλάβω την αρχική πρόθεση ,
καπηλεύομαι το κείμενο κυριολεκτικά..Το αλλάζω ,το ζυμώνω.
  Θέλω να πω,πως η γραμμή που χωρίζει ή ενώνει το έργο απο τους δημιουργούς ,είναι πολύ λεπτή ..και μπορεί να σπάει εύκολα..

[kain]

Μου έχει συμβεί πολλές φορές όμως [...] ..και μπορεί να σπάει εύκολα..

Όλα ετούτα εννοώ ως τρίτη κατάσταση. Ένα καινούργιο αποτέλεσμα που έρχεται από τη ζύμωση των πρώτων υλών. Το πόσο ρηξικέλευθη θα (ούτως ή άλλως, πρέπει να) είναι η επέμβαση δε νομίζω πως έχει σημασία, αρκεί στην προσπάθεια να μην χάνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε συμμετέχοντα, αλλά να γονιμοποιούνται στο αποτελέσμα (Πώς είναι το ...ζυγωτό ένα πράγμα; ). Να μην επιφυλάσσεται συνοδευτικός ρόλος σε κανένα από τα δύο μέρη, αλλά να είναι εξίσου συμπρωταγωνιστές. Δεν αντιλέγω πως μπορεί να μην είναι εύκολη αυτή η ισορροπία. Παραμένει το ζητούμενο, θέλω να πιστεύω.

[Αλκιβιάδης]

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες

Μόνο να γράφεις τ' όνομά σου
κι εκείνο το 'μαθες μισό
μα συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς

Του κόσμου το στενό γεφύρι
θα το περάσουμε μαζί
θα 'ναι η καρδιά σου παραθύρι
τα λόγια σου παλιό κρασί

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
3 του Σεπτέμβρη να περνάς
και τσικουδιά στους καφενέδες
τα παλικάρια να κερνάς

Του Μάνου Ελευθερίου από τον δίσκο του Ηλία Ανδριόπουλου "Γράμματα στον Μακρυγιάννη" που κυκλοφόρησε το 1979. Το τραγούδησαν ο Αντώνης Καλογιάννης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

[kain]

του Αργύρη Χιόνη

Το Ωραίο Καλοκαίρι

μουσική Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
ερμηνεία Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Πασχάλης
Η Μοναξιά Του Σχοινοβάτη, 1992

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι,
ωραίο αλλά και επικίνδυνο.

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα
ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο.
Όταν τον θυμηθήκανε μετά από μέρες,
σηκώσαν το καπέλο του, δεν ήταν από κάτω.

Μια πάλλευκη τουρίστρια από το Βορρά
τα 'φτιαξε με τον ήλιο.
Κοιμήθηκε μαζί του μέρες, μήνες
Σκούρυνε, αφομοιώθηκε απ' το τοπίο,
τώρα οι δικοί της την αναζητούν
μέσω του Ερυθρού Σταυρού.

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός.
Αν τους βαστάει τώρα, ας με ξαναδείρουν, είπε.
Πήρανε η μαμά κι ο μπαμπάς
μαχαίρι και πιρούνι
και χωρίς να τρυπηθούν του 'φαγαν την καρδιά.

Ένα σκυλί κυνηγημένο δάγκωσε την
ουρά του και την έφαγε
ύστερα έφαγε όλο το κορμί του
έμεινε μόνο το κεφάλι του στα βότσαλα
ν’ ασπρίζει απ’ τα κύματα γλυμένο.

Μακρυά, ένα καράβι έμεινε ακίνητο.
Ακίνητο ένα καλοκαίρι.
Φυσούσαν άνεμοι, φουσκώναν τα πανιά,
δεν έλεγε να φύγει... τι περίμενε, κανείς δεν ξέρει.

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι,
ωραίο αλλά και επικίνδυνο.

[juliad]

Απο τον δίσκο "Τα λυρικά" του Μίκη Θεοδωράκη
σε ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη
Ερμηνεύει ο ίδιος ο Θεοδωράκης

Δρόμοι που χάθηκα

Δρόμοι που χάθηκα ,
γωνιές που στάθηκα ,
δάκρυα που πίστεψα ,
παιχνίδια στο νερό ..

Πικρό το βράδυ φτάνει..

Νύχτες που έκλαψα ,
γέφυρες που έκαψα ,
άστρα π'αγάπησα ,
που πάω και τι θα βρώ ..

Πικρό το βράδυ φτάνει..

Λόγια που ξέχασα ,
φιλί που έχασα ,
καημέ μεγάλε μου ,
ας πάμε τώρα οι δυό..

Πικρό το βράδυ φτάνει..
Πικρό το βράδυ φτάνει..

[kain]

του Βασίλη Μαντζούκη

Κλείνει Ο Τόπος

μουσική Β. Μαντζούκη
ερμηνεία Μ. Φριντζήλα
Baumstrasse, 2007

Τα πράγματα περνούν από μέσα μας
Με μαύρες γραμμές
Κι ένα μόνιμο βόμβο
Περνούν με μαύρες γραμμές
Από μέσα μας

Ήσυχα ήσυχα κλείνει ο τόπος
Με μαύρες γραμμές
Πίσω μας ήσυχα κλείνει
Με μαύρες γραμμές
Ο τόπος

Όμορφα υπήρχα σ'ένα σκαμνί ως άλλος που δεν
ποθούσε να υπήρχε ως άλλος που δεν ποθούσε
να μην υπήρχε ως άλλος που δεν ποθούσε.

[juliad]

Του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Η μουσική του Διονύση Σαββόπουλου

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας


Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
ποτέ δε λένε την αλήθεια
ο κόσμος υποφέρει και πονά
κι εσείς τα ίδια παραμύθια

Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας
είναι πολύ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σε σοκολατόπαιδα
μα δε ταιριάζουνε για μένα

[kain]

της Λένας Πλάτωνος

Η Λάθος Αγάπη

μουσική, ερμηνεία Λ. Πλάτωνος
Μάσκες Ηλίου, 1984

Είμαστε,
συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,
αρμονικών χρωμάτων,
ανάπηρων λοστών,
όταν λιώνει στο σπίρτο απάνω στο χέρι μας,
και μόνο μέσα μας φωνάζουμε ωχ,
όταν διοργανώνουμε κρυφά πάρτι,
με τα λάθος φιλια,
στο παιχνίδι της απάτης,
και την ώρα που χύνεται ο καφές,
δίνουμε ο ένας στον άλλον συμβουλές,
που έχουν μέσα τους τη λάθος αγάπη.
"Γερμανικός ρομαντισμός",
"ισπανική υποχώρηση",
είναι φράσεις που μας πλήγωσαν,
και ποτέ δε μας χρησίμευσαν.
Μεθαύριο, θα πάμε παρέα στο γιατρό,
μεθαύριο θα ποντάρουμε παρέα στο ΠΡΟ.ΠΟ,
κι αν είναι καλοήθης η αιμορραγία,
κι αν ίσως πιάσουμε κανένα δεκατρία,
θα έχουμε νετάρει στη φιλία το φακό.
"Υπερβατικός ερωτισμός",
"εσωτερική ματαίωση",
είναι φράσεις που μας βόλεψαν,
μες στο φόβο της απόρριψης.
Μόνο ένα πρωινό, ζωτικής σημασίας,
για λίγο ο κόμπος λύθηκε,
όταν ο ήλιος αναδύθηκε.

του Γιώργου Σκούρτη

Σπουδάζω Τη Μορφή Στο Πρόσωπό Σου

μουσική, ερμηνεία Γ. "Μπαχ" Σπυρόπουλος
Veraman Bar, 2003

Με συγχωρείς
που σε κοιτάζω
τόσο επίμονα.
Δεν είναι φλερτ...

Σπουδάζω τη μορφή
στο πρόσωπό σου
όπως ο περιπλανώμενος
ψάχνει
το πρόσωπο της διαδρομής του
στα σημάδια του δρόμου.

[Μαργαρίτα Π.]

Ποιος τη ζωή μου - Μάνος Ελευθερίου

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά

[Μαργαρίτα Π.]

Δίσκος του 2003.
Μουσική Νίκος Ξανθούλης
Απαγγέλλει η ποιήτρια και ερμηνεύει η Σοφία Μιχαηλίδη

Εισαγωγή
Σα να διάλεξες
Ραντεβού με μιαν άγνωστη
Σκόνη
Έρεβος
Το σπάνιο δώρο
Επισκεπτήριο
Σας άφησα μήνυμα
Χορός αυθαιρεσιών
Αληθινή απάντηση
Ονειροκρίτης
Έχουν αποδειχθεί
Διαδικαστικά
Πέρασα
Διάρρηξη αυταπάτης
Οικοδόμημα
1η Απριλίου
Εκτροπή
Στη φιλοξενία
Ο πληθυντικός αριθμός

[Αλκιβιάδης]

Μη με ρωτάς αν έχω νέα
τα μέσα κι έξω μου θολά
εσένα θέλω διερμηνέα
για ό,τι χρόνια με πονά

Μη μου ζητάς, εγώ δεν τάζω
τι να σου τάξω ακροατή
απόψε αυτοσχεδιάζω
για σένα πάνω στη σκηνή

Εδώ, εδώ, στο γήπεδο αυτό
τριακόσιοι μονομάχοι
Εδώ, εδώ, στο γήπεδο αυτό
δεν είδανε τη μάχη

Μη μου γυρεύεις να σε σώσω
είν' οι πληγές μου ένα μάτσο
δεν έχω στάνταρ να σου δώσω
μονάχα ένα τραγούδι φάλτσο

Άνοιξε το παράθυρό σου
κι άσ' το φεγγάρι να μιλά
απόψε όλα θα τα κάνω
για σένα καλοκαιρινά

Να ξαναβρεθούμε, να ξαναβρεθούμε
εδώ ο κόσμος χάνεται, εμείς να μη χαθούμε
Εδώ ο κόσμος χάνεται, εμείς να μη χαθούμε
εδώ στο γήπεδο αυτό εμείς δε θα χαθούμε

Άλκης Αλκαίος - Στο γήπεδο αυτό

[juliad]

Απο τον δίσκο του Μάνου Λοϊζου
" Για μια μέρα ζωής " ,
το ποίημα του Φώντα Λάδη

Ένα καρότσι

Ένα καρότσι κύλαγε
σε χωματένιο δρόμο
και κάθε τόσο έγερνε
σαν έβρισκε λιθάρι.

Δεν ξέρω αν κουβάλαγε
ληστή στη λαιμητόμο ,
δώρα φτωχών στη Ρήγισσα
ή χόρτα στο παζάρι.

Ένα καρότσι θα κυλά
μετά από χίλια χρόνια
και θα φανεί στη δημοσιά
δύο μίλια απ' το φεγγάρι.

Άχυρα πίσω θα σκορπά
απ' τ' ουρανού τ' αλώνια
και κάθε τόσο θα πηδά
σαν πέφτει σε λιθάρι.

[juliad]

Ένα αγαπημένο τραγούδι ,
της Billie Holiday.
Να πούμε δυο λόγια;
Γράφηκε το 1930 απο έναν δάσκαλο,τον Abel Meeropole
(αργότερα ο ίδιος έγινε ο θετός πατέρας των παιδιών των Ρόζενμπεργκ)
όταν έπεσαν στα χέρια του 2 φωτογραφίες κρεμασμένων νέγρων
μετά απο το λυντζάρισμα τους,συνηθισμένη τακτική του Νότου της εποχής.

 Η Bilie Holiday το τραγούδισε μερικά χρόνια αργότερα
και έκτοτε εχει τραγουδηθεί απο πλήθος άλλων ,
όπως η Nina Simone ,ο Abbey Lincoln ,ως τον Sting ,τους UB40 και την Tori Amos .
 Αυτό το τραγούδι για " τα δέντρα με τους παράξενους καρπούς ",
όσες φορές και να το ακούσω ,με σοκάρει βαθιά

Strange Fruit

Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black body swinging in the Southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant South,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolia sweet and fresh,
And the sudden smell of burning flesh!

Here is a fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for a tree to drop,
Here is a strange and bitter crop.

[juliad]

Απο τον δίσκο " Κυριακές μες στο χειμώνα "
σε μουσική του Δημήτρη Μαραμή και ερμηνεία του Κωνσταντίνου Κληρονόμου .

Νάρκισσος
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Απόψε αγάπησα τα μάτια μου
κοιτώντας τα μες στον καθρέφτη :
να 'ταν το φως ,που, μες στην κάμαρα ,
τόσο λεπτά κι ανάερα πέφτει ;

Να 'ταν το ρόδο τ' απριλιάτικο ,
που το 'χα βάλει στη γωνία ,
να μην το δω να παραδίνεται
στην βραδινή την αγωνία ;

Να 'ταν ,αλήθεια ,το τριαντάφυλλο ,
που ξεψυχούσε στο ποτήρι ,
-ή κάποιοι πόθοι που με παίδευαν
και που είχαν απομείνει στείροι ;..

Το ρόδο που 'σβηνε , το πάθος μου ,
το παραθύρι ,που δεν κλείνω ,
-ή μήπως επειδή σε κοίταξαν ,
τόσο πολύ ,το βράδυ εκείνο ;

[llorona]

Ένα αγαπημένο τραγούδι ,
της Billie Holiday.
Να πούμε δυο λόγια;
Γράφηκε το 1930 απο έναν δάσκαλο,τον Abel Meeropole
(αργότερα ο ίδιος έγινε ο θετός πατέρας των παιδιών των Ρόζενμπεργκ)
όταν έπεσαν στα χέρια του 2 φωτογραφίες κρεμασμένων νέγρων
μετά απο το λυντζάρισμα τους,συνηθισμένη τακτική του Νότου της εποχής.

 Η Bilie Holiday το τραγούδισε μερικά χρόνια αργότερα
και έκτοτε εχει τραγουδηθεί απο πλήθος άλλων ,
όπως η Nina Simone ,ο Abbey Lincoln ,ως τον Sting ,τους UB40 και την Tori Amos .
 Αυτό το τραγούδι για " τα δέντρα με τους παράξενους καρπούς ",
όσες φορές και να το ακούσω ,με σοκάρει βαθιά

Strange Fruit

Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black body swinging in the Southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant South,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolia sweet and fresh,
And the sudden smell of burning flesh!

Here is a fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for a tree to drop,
Here is a strange and bitter crop.



έχεις απόλυτο δίκιο.Τραγούδι -μαχαίρι.ευχαριστώ που μου το θύμισες.

[juliad]

Llorona όπως το είπες .Μαχαίρι .
Sent of magnolia sweet and fresh,
and the sudden smell of burning flesh ..

Δύο ποιήματα-πεζά του Χόρχε Λούις Μπόρχες .
Διασκευασμένα ,μεταφρασμένα και μελοποιημένα ,
το πρώτο απο τα Υπόγεια Ρεύματα
και το δεύτερο απο τους Συνήθεις Υπόπτους

Βροχή

Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής .
Κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει ,
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής .

Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα ,
το άλικο παράξενο του χρώμα .

Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς .


Περικοπές ενός απόκρυφου ευαγγελίου

Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας σ' αυτή τη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια ζωή.

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
μα θα 'ταν όμορφο σαν ξημερώνει
κι οι δυο τους να ανήκαν στο χθες.

Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα
όλα πάνω στην άμμο χτίζονται             
μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
σαν να' τανε η άμμος ,πέτρα.

Μην την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί.

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσε το και άκου τι λέει -
Τι κρύβει το σώμα ,τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μη το μάθεις ποτέ.

Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγνώμη ,
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά .
Η λησμονιά είναι η μόνη συγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά.

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ' αγρίμια
δωσ' την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
Όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
δίνονται, δίνονται και είναι αυτό που μετράει.

Ευτυχισμένοι τέλος ,όσοι αγαπάνε
και όσοι αγαπούνε δεμένοι σφιχτά .
Ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπορέσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά.
 

[llorona]

..και φυσικά εξαιρετικά και τα δύο.Εύγε για τις παραθέσεις. Καθε μία και από μία δυνατή συγκίνηση!Είμαι πολύ χαρούμενη από την ανταπόκριση στο θέμα. Τα παιδά αγαπούν την ποίηση!

[paionid]

Στίχοι Κ. Παλαμάς (Το ποίημα είναι γραμμένο για το γιο του, που έφυγε απ τη ζωη σε πολύ μικρή ηλικία)
Μελοποίηση  Λουδοβικος των Ανωγείων


Άφτιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω
στάσου με το ροδόνερο
την όψη να σου πλύνω

Αχ μήπως και του χάροντα
καθώς θα σε κοιτάξει
μην του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει

Το τελευταίο χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ τη μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια.

[jmone]

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΦΕΛΗΣ

"Κρίμας το κορίτσι" λένε
Το κεφάλι τους κουνάν
Τάχατες για μένα κλαίνε
Δε μ' απαρατάν

Μες στα σύννεφα βολτάρω
Σαν την όμορφη αστραπή
Κι ό,τι δώσω κι ό,τι πάρω
Γίνεται βροχή

Βρε παιδιά προσέξετέ με
Κόβω κι απ' τις δυο μεριές
Το πρωί που δε μιλιέμαι
Βρίζω παναγιές

Και το βράδυ όπου κυλιέμαι
Στα γρασίδια καθενού
Λες και κονταροκτυπιέμαι
Ντρούγκου-ντρούγκου-ντρου

Τη χαρά δε τη γνωρίζω
Και τη λύπη την πατώ
Σαν τον άγγελο γυρίζω
Πάνω από τον γκρεμό

(Ο. Ελύτης)
Μουσική: ωχρά σπειροχαίτη


ΚΑΠΟΙΟΣ

κάποιος κοιτάει μέσα μου και βλέπει ότι με βλέπει
κάποιος ακούει μέσα μου κι ακούει ότι μ' ακούει
με συναντάει το απόγευμα σε μια γωνιά του δρόμου
μαντεύοντας ποιος θα 'ναι κει κι όσα θα μου συμβούνε

κάποιος που είναι μέσα μου μου χτίζει ένα σπιτάκι
και το γκρεμίζει γρήγορα πριν να το κατοικήσω
κάποιος που είναι πάντοτε μπροστά και δε μ' αφήνει
κλείνοντας και φράζοντας το δρόμο να περάσω

κάποιος κινείται μέσα μου και ξεκινάει σαν τρένο
γεμάτος ανυπόμονους κι ωραίους ταξιδιώτες
κάποιος μου λέει πως είν' αργά και δε θα αρθούν εγκαίρως
να μας γλιτώσουν οι καλοί απ' τις κακές διαθέσεις

κάποιος μου λέει για στάσου ένα λεπτό περίμενε
στάσου να δω ποιος είσαι συ ποιος είν' αυτός πού πάμε
μα ήταν άλλος απ' αυτό που νόμιζα πως ήταν
και που' ναι πάντα μακριά από εκείνου που είναι

κάποιος θυμάται μέσα μου έναν παλιό του φίλο
τότε που πέφταν κανονιές η μια πάνω στην άλλη
κάποιος μου λέει δεν είμαι γω που γράφω αυτήν την ώρα
μα ένα χέρι ελαστικό που σπρώχνει το δικό μου

κάποιος μιλάει μέσα μου όταν μιλάω με κάποιον
και του εξηγεί πως γίνεται το κάθε τι στον κόσμο
πως γίνεται το ανώμαλο απ' το κανονικό
και ο καπνός απ' τη φωτιά πως βγαίνει γαλανόλευκος

κι απ' τη βροχή το σύννεφο πως χαμηλώνει αθόρυβα
κι αδειάζοντας πως πέθαινε επάνω από τα σπίτια
κι από την πόρτα του μυαλού μια σκέψη πως μπαινόβγαινε
αλείβοντας τα λόγια της με της μιλιάς το μέλι

ένας σκορπιός τρυπήθηκε απ' το κεντρί του μόνος
κάποιο ρολόι αδέσποτο μπερδεύοντας τις ώρες
χτυπούσε οκτώ στις έντεκα και δώδεκα στις μία
απάνω στο καμπαναριό ή μέσα στην καρδιά μου

ανοίξτε αμέσως για να μπει αυτός ο κάποιος άλλος
να μπει απ' το παράθυρο όπως μια πεταλούδα
που με κοιτάει όταν κοιτώ μέσα στον εαυτό μου
μες το δικό μου πρόσωπο το πρόσωπο ενός άλλου

(Νάνος Βαλαωρίτης, 1963)
Μουσική: ωχρά σπειροχαίτη

[Μαργαρίτα Π.]

Δήμος Μούτσης - Τετραλογία (1975)

Ένας από τους καλύτερους δίσκους με μελοποιημένα ποιήματα των Καβάφη, Καρυωτάκη, Ρίτσου και Σεφέρη. Τραγουδούν Μανώλης Μητσιάς, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χρήστος Λεττονός.

Το πρώτο κομμάτι του δίσκου είναι ορχηστρικό και τα μελοποιημένα ποιήματα είναι

Η πόλις
Κι αν ο αγέρας φυσά
Πρέβεζα
Είναι παλιό το λιμάνι
Ιδανικοί αυτόχειρες
Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
Θάλασσα του πρωιού
Μετά την ήττα
Θρήνος για τον Άδωνι

[ΡΕΑ]

Από το δίσκο του Δημήτρη Παπαδημητρίου «Τραγούδια για τους μήνες» με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.  Πραγματικά υπέροχα τραγούδια, για μένα η καλύτερη δουλειά του συνθέτη.


ΣΑΠΦΩ

Ήρθε και τρύπωσε ο Ερμής στο όνειρό μου μέσα,
Και του είπα «αφεντάκο μου, πώς χάθηκε η ζωή μου;
Και δε γελώ, δε χαίρομαι, μήτε τα πλούτη θέλω,
Μα κάποιος πόθος με βαστά, ζητάω να πεθάνω,
Τις υγρές να δω με τους λωτούς, του Αχέροντα τις όχθες.»


ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΟ  (Μιχάλη Γκανά)

Όταν στα μάτια σε κοιτώ,
δεν θέλω να τα κλείνεις,
γίνεσαι νύχτα βροχερή
κι απ΄ έξω με αφήνεις.

Εγώ τον πόνο τον βαστώ,
την πίκρα την αντέχω,
κλαίω γιατί σε ξέχασα
και όχι που δε σ΄ έχω.

Τα μάτια τα ψιχαλιστά
βουρκώνουν μα δεν κλαίνε
και τα πολλά τους μυστικά
τα κρύβουν, δεν τα λένε.

Καλύτερα που δε μιλάς,
τα λόγια μας ξεχνιούνται,
όσα ποτέ δεν είπαμε
αυτά δεν λησμονιούνται.

Τα μάτια σου τα καστανά
άλλα να μην κοιτάξουν,
φοβάμαι μην ξενιτευτούν
και πάνε αλλού να κλάψουν.


ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ Μ΄ ΑΓΑΠΗΣΕΣ  (Μαρίας Πολυδούρη)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ΄ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι΄αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι΄ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ΄ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου,
γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες γεννήθηκα,
γι΄ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ΄ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.


ΟΛΑ ΤΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ  (Οδυσσέα Ελύτη)

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ΄ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντήλι
την εκκλησούλα με το καντήλι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα.
Μές στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.


ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ  (Δημοτικά δίστιχα)

Δεν είναι πόνος να πονεί, πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή, που δεν ξεφανερώνει.

Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ, μα δε διψώ, νυστάζω,
μα δε νυστάζω, ξαγρυπνώ για σε κι αναστενάζω.

Μελαχρινό μου πρόσωπο, φράγκικο μοναστήρι,
ούτε στην πόρτα φαίνεσαι, ούτε στο παραθύρι.

Πρόβαλε, φέξη τ΄ ουρανού και στέρηση του κόσμου,
το νου μου και το λογισμό, οπού μου πήρες, δώσ’ μου.

[Μαργαρίτα Π.]

Νίκος Μαμαγκάκης - 11 λαϊκά τραγούδια του Γιάννη Ρίτσου
Τραγουδούν Γιάννης Πουλόπουλος & Μαρία Δουράκη

Τραγούδι στα νταμάρια
Μπήκαμε στο τραγούδι
Χωρισμός
Ο τρύγος
Χειμωνιάτικη βραδιά
Χρόνια σε περίμενα
Άιντε και ντε
Έφυγες
Νυχτοπεντοζάλης
Το φεγγάρι βάσανο
Μαύρη και γαλάζια νύχτα


Μίκης Θεοδωράκης - Καρυωτάκης
Τραγουδάει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Υποθήκαι
Δημόσιοι υπάλληλοι
Για τη ζωή σου μου 'λεγες
Πάρε τα δώρα
Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρό μου
Η νύχτα μας εχώρισεν
Δρόμος
Αγάπη
Μπρούτζινος γύφτος
Όλα τα πράγματά μου