ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…
Ποιος θα θυμάται ότι πέρασα από δω…
Σκιές τα ίχνη μου στο πέρασμα του ανέμου.
Στιγμές που αρνήθηκα, σαπίζουν μέσαθέ μου,
κουφάρια διάσπαρτα στου χρόνου το έμπεδο.
Ποιος θα θυμάται ποια κανάκευε απειλή
το βαριανάσεμα και τ αγκομαχητό μου.
Ο,τι φαρμάκωνε το παραμιλητό μου,
να μην πικράνει αυτούς που πόνεσα πολύ.
Ποιος θα θυμάται πόση ικέτεψα στοργή
απ την απόγνωση, που μ είχε υιοθετήσει.
Το χάος που μ άρμεγε και τόχα απορροφήσει.
Την άγια φύση μου και την αμαρτωλή.
Ποιος θα θυμάται όσες μπόλιασα αγκαλιές,
που δεν ξεπέταξαν βλαστούς και δεν ανθίσαν
Τα λιγνοκέρια, που τρεμίζοντας φωτίσαν
αχνά του νου μου τις αβυσσαλέες σπηλιές.
Δε θα γυρίσω, όπως θα φεύγω, να μη δω
να κλαίει η σκιά μου, λιγοστεύοντας. Κι ακόμα,
το θάνατό της να γλυκοφιλάει στο στόμα.
Ποιος θα θυμάται ότι πέρασα από δω…
Σπήλιος