Το Γραμμα
(Σωκρατης Μαλαμας)
Δεν θελω πια να σκεφτομαι τα ιδια και τα ιδια
Σαν να'ταν ολα ψεμματα, σταχτες κ αποκαιδια
Θελω ανοιχτα παραθυρα, να με χτυπαει αερας
Να'χω το νου μου αδειανο,
να'χω κ φινο τον καιρο...
Δεν θελω πια να μου μιλας για οσα εχεις ζησει
Δεν χαθηκε κ ο κοσμος πια το τζαμι αν ραγισεi
Θελει να ρθεις κ να με βρεις, να κατσεις να τα πουμε
Πως νιωθουμε παραφορα,
πως ζουμε ετσι αδιαφορα...
Δεν θελω να πικραινεσαι τις Κυριακες τα βραδια
χωρις αυτη τη σκοτεινια τα χρονια μενουν αδεια...
Θελω να τρεξεις να σωθεις, να παψεις να γκριναζεις
Να ξεχαστεις στη διαδρομη, ποιος ησουν κ πως μοιαζεις
Ετσι θα σ'αγαπω πολυ κ θα σε βλεπω λιγο
Σαν μια γυναικα μακρυνη που αγαπησα πριν φυγω....
Δεν θελω να πικραινεσαι τις Κυριακες τα βραδια
Χωρις αυτη τη σκοτεινια τα χρονια μενουν αδεια...

Αν δν τιμησουμε το σπιτι μας, θα πεσει να μας πλακωσει!

ΥΓ: Αφιερωμενο, οπως κ τα προαναφερομενα, εκει που αγαπαμε...
