Μελαγχολικό και με τη χροιά της τρυφερής νοσταλγίας που σχεδόν σε κάθε σου γραφτό υπάρχει.
Επί της ουσίας τώρα...
Από τη ζωή , πόσο μάλλον από την αγάπη, οικειοθελώς παραιτούμαστε κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει για μας...
Ο χρόνος διαφοροποιεί τη ματιά όχι τα μάτια

και το συναίσθημα δεν το αγγίζει καν...
Να 'σαι καλά Γιάννη, να μεταμφιέζεις την ψυχή σου με λέξεις και να την ακουμπάς στο χαρτί να ξαποσταίνει...