Πόνος
Πάλεψα με την θύμηση και μάλλον θα νικήσω
Πάλεψα με το πάθος μου, αλλά δεν θα λιγίσω
Τα όμορφα τα πρωϊνά να δεις που θά'ρθουν πάλι
Για όλα όσα φύγανε ξανά δεν θα δακρύσω...
Ο Ηλιος πάλι θε να βγει, θα φύγουνε τα νέφη
Θα ρίξει τις ακτίνες του βαθιά μες τις καρδιές
Θα πάρει από μέσα μας κάθε στερνή μας σκέψη
Θα "κοιμηθούμε" ήρεμα χωρίς πια ενοχές...
Αυτό λοιπόν είναι ζωή. Αιώνια αγωνία
Μήπως και Ηλιο δεν θα βρεις ξανά να σε "ξυπνήσει"
Από την λήθη την βουβή, τον σιωπηλό τον πόνο
Π'αλλοίμονο μονάχος σου θα πρέπει να τον ζείς...
Μα, πίστεψε με φίλε μου, τα βράδυα του "χειμώνα"
Σαν ερινύα ξαφνικά στον ύπνο σου θα'ρθεί
Να σου θυμήσει πως παλιά είχες, μα κ'ήσουν Ηλιος
Και μειδιώντας με στοργή θα "ξανακοιμηθείς"...
