Ήρθαν τα σύννεφα βαθύσκιωτα
τύλιξαν το τοπίο
το ανέσυραν απ’ της λήθης τα λημέρια`
Μουρμουριστά χαϊδεύαν τις πληγές του
με χέρια πόνου και φυγής.
Κι ένα μοιρολόι μιας εποχής αρχαίας
όσο η μνήμη μας
ανέβηκε σα δέηση στον ουρανό
κι αγκάλιασε τα σύννεφα
που αμίλητα , σκιαγμένα λες , σταθήκαν.
Κι έλεγε πως οι πληγές του είναι πιο βαθιές
κι απ’ την κακία των ανθρώπων`
Βλέμματα πίκρας και πόνου βουβού
στάξανε πάνω του σκιές
που μαρμαρώσαν σε πελώριους σταλαγμίτες`
κι οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε μιαν ατέλειωτη αναζήτηση σκοπού
κοιτάζαν μόνο, απαθείς, με σιχαμάρα κι ενοχή
τη σαπίλα που ολούθε τους αφιόνιζε.
Σιωπή
μια μεθυσμένη σιωπή
είναι το μόνο
που πια έχει απομείνει.
Κι εσύ που φλέγεσαι να πεις έστω μια λέξη
που να σε φέρει στην ανθρωπιά σου πάλι πίσω
με συντριβή ομολογείς
πως δεν απόμεινε καμία λέξη ζωντανή.
Όλες τις σκότωσαν
καιρό τώρα.
Μα η μεγαλύτερή σου πίκρα
είναι που υποπτεύεσαι
πως το χορό της ενοχής
που άλλοι έσυραν πολύ πριν από σένα
τώρα εσύ χορεύεις
με κάθε λέξη σου που μένει μισή,
το χορό της συνενοχής
που σβήνει τα ίχνη κανείς να μην τα δει`
οι λέξεις πέθαναν ,τα ίχνη τους σβηστήκαν
κι ένοχος κανείς
οι άνθρωποι πέθαναν, η ανάσα τους στερεύει
κι ένοχος κανείς
σε μια εποχή
γεμάτη σβησμένα ίχνη
και αθώους φταίχτες
κανείς δεν είναι ένοχος
για τίποτα.
