Στο χθές που δεν τελείωσε ποτέ
στο σήμερα που καίει η απουσία
σε κρατώ γλυκιά, χρυσή μελαγχολία
και κρατιέμαι απ΄ των ματιών σου ένα ναι
στο αύριο που τυφλό με κοροϊδεύει
στο σήμερα που κλαίει μεσ΄ απ΄ τα μάτια μου
γκρεμίζονται τα ερείπια παλάτια μου
η μορφή σου μέσα τους σαν ταξιδεύει
έτσι ο χρόνος θα κυλά
σχεδία σε στάχτες, παραχαράκτες
θα μου χαράζουν τη μιλιά
να λέει πως πια δε σ΄ αγαπά
όταν κοιτάς βουβή τους λεπτοδείκτες
στο αύριο, στο σήμερα, στο χθές
αν ξέρεις ποια θα είσαι και τι θες
θα ξέρεις πως δικές μας είναι οι νύχτες
κοράλλια σκουλαρίκια θα φοράς
και μέσα σε νερά θα σ΄ ανταμώνω
εκεί θα ΄μαι τις νύχτες κι ας κρυώνω
κι ο χρόνος έρμαιο θα ΄ναι της φωτιάς
έτσι ο χρόνος θα κυλά
σχεδία σε στάχτες και άγνωστοι χάρτες
θα μου χαράζουνε τροχιά
και να γυρίσω δε θα θέλω πια
