Βεβαίως, έτσι είναι... Το τετράχορδο το φέρνει (επίσημα), στις ορχήστρες και στις ηχογραφήσεις, ο Μανώλης Χιώτης, το 1952.
Όλοι οι συνεργάτες του, αυστηροί και προσηλωμένοι στους αυθεντικούς-απλούς ήχους, και αργότερα οι "δογματικοί" του ρεμπέτικου (αστικού λαϊκού) τραγουδιού, τον κατηγόρησαν γιαυτή την επιλογή του, πως "εξευρωποίησε/εξευρωπάισε" και "λατινοποίησε" τους καθαρούς λαϊκούς δρόμους.
Απ' τη μια, οι παλιότεροι συνθέτες ήταν ανένδοτοι στο να ακολουθήσουν αυτή την "νέα σχολή" σύνθεσης/εκτέλεσης, και από την άλλη, η βιομηχανία δίσκων είχε πια ανάγκη για νέα ακούσματα/πωλήσεις.
Γιαυτό, το λεγόμενο ρεμπέτικο λέμε ότι "πεθαίνει" ακριβώς εκείνη την εποχή. Μετά το 1950 διαμορφώνεται το Λαϊκό Τραγούδι (αποκαλούμενο πια έτσι, για να καταλαβαίνουμε τους όρους και τη διαφοροποίηση των ακουσμάτων του).
Αυτός ο δογματισμός, πως ό,τι παίζεται με το τετράχορδο δεν είναι για το Λαϊκό τραγούδι, σηκώνει πολλή κουβέντα και μουσικολογική προσέγγιση/ανάλυση. Επειδή είναι βέβαια η άποψη των παλιών δημιουργών "του ρεμπέτικου" είναι σεβαστή, και περικλείει όλη τη σημειολογία τού είδους, αλλά είναι ανεπίτρεπτο όμως, οι νέοι δημιουργοί και οργανοπαίχτες να θεωρητικοποιούν έτσι αυθαίρετα, και να αναμασούν (άνευ ουσίας) τα λόγια των παλαιοτέρων, που είχαν άποψη και θέση εκ των έσω.
Είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος, πως Τζαζ είναι μόνο ό,τι παιζόταν το 1905 με τρομπέτα και γενικά μόνο με χάλκινα, και πως όταν μπήκε το σαξόφωνο και το κοντραμπάσο στις ορχήστρες η Τζαζ τέλειωσε.
Όχι... όλα εξελίσσονται και μεταλλάσσονται, αφομοιώνοντας πολλά στοιχεία (πολιτισμού, τεχνικής, τεχνολογίας κλπ).
Και βεβαίως, μιλάω πάντοτε για το καλό τραγούδι... Δεν βάζω στον ίδιο ντορβά τον Ακη Πάνου, τον Ζαμπέτα, τον Ξαρχάκο, τον Χατζιδάκι, τον Κουγιουμτζή... με τους σημερινούς (τύπου) συνθέτες που "κακοποιούν" -και μόνο με την παρουσία τους, τον όρο Λαϊκό Τραγούδι.