Ρε αφήστε τις χαζομάρες και τα δήθεν. Το μόνο πρόβλημα που έχουν όλοι οι φοιτητές και γενικότερα οι πανεπιστημιακοί είναι ότι δε θέλουν αλλαγές. Όχι τις αλλαγές που προτείνει η κυβέρνηση, δε θέλουν καθόλου αλλαγές. Για κανέναν λόγο και ποτέ.
Νομίζω το παραπάνω είναι αφοριστικό και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα δεν αντιτίθεται, γενικά, σε αλλαγές, απλώς δεν δέχεται οποιεσδήποτε αλλαγές και, πάντως, όχι τις συγκεκριμένες αλλαγές που προτάθηκαν από την παρούσα κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο πως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο συνάντησε την καθολική, σχεδόν, αντίδραση όχι μόνον των φοιτητών, αλλά και των διδασκόντων.
Η απάντηση στα προβλήματα της δημόσιας, εθνικής, Παιδείας δεν μπορεί να είναι η αλλαγή του χαρακτήρα της σε ιδιωτική Παιδεία. Γιατί η Παιδεία είναι ένας θεσμικός εθνικός πυλώνας. Τίποτα δεν εγγυάται πως αν η Παιδεία ιδιωτικοποιηθεί θα αποκτήσουν οι σπουδές και μια ανώτερη ποιότητα. Πέραν αυτών, η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, υποτίθεται ότι λαμβάνει μέτρα και νομοθετεί σύμφωνα με την λαϊκή θέληση και, πάντως, με την λαϊκή συναίνεση.
Το γεγονός πως η εκλογική διαδικασία νομιμοποιεί ένα κόμμα για να κυβερνήσει, δεν σημαίνει πως η κάθε κυβέρνηση παραλαμβάνει μια λευκή επιταγή εξουσίας, την οποία μπορεί να διαχειρίζεται αυθαίρετα. Εφόσον έχει παρατηρηθεί επί του προκειμένου μια τόσο μαζική και αταλάντευτη αντίδραση προς τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνται, ο απλούστερος τρόπος για να διαπιστωθεί η λαϊκή βούληση θα ήταν η διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος.
Αλλά επειδή η πατρίδα μας είναι, απλώς, μια μπανανία, όπου οι φύλαρχοι αντιμετωπίζουν το πόπολο ως κάφρους (και καλά μας κάνουν, τέτοιοι βόιδακλες που είμαστε), τα δημοψηφίσματα έχουν de facto καταργηθεί σαν πολιτική διαδικασία, έστω κι αν προβλέπονται από το Σύνταγμά μας. Φεριπείν, σε όλη, σχεδόν, την Ευρώπη διενεργήθηκαν δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα, αλλά εδώ, στη γραικυλία, οι μάο-μάο (δηλαδή εμείς) κριθήκαμε ("άνωθεν") πολύ ανώριμοι για να εκφράσουμε τη γνώμη μας, μέσω δημοψηφίσματος, σ' ένα τόσο σοβαρό θέμα, που θα έκρινε το μέλλον της ΕΕ (επομένως και το δικό μας). Κι αφού, βεβαίως, μας θεωρούν μοσχάρια (δικαίως) έτσι που να μην μας ρωτάνε για το θέμα του Ευρωσύνταγματος, σιγά μη μας ρωτήσουν για το θέμα της δημόσιας Παιδείας.
